" Piękne istoty " 61

Zwistun do tej oto "książki" - https://www.youtube.com/watch?v=EMGypr4S4uU

 

* * *

Jego słowa tak cholernie mocno zabolały. Stałam tam i wpatrywałam się w jego twarz, za którą tak bardzo tęskniłam przez te dni. Jego oczy, które skrywały nieopisaną głębię i tajemnice wpatrywały się w coś za mną. Wszystko się zepsuło. Myślałam, że on mnie kocha, że chce być ze mną. A to wszystko okazało się po prostu zwykłą grą. Mimo że tak mnie skrzywdził, ja nie mogę przestać o nim myśleć, a co dopiero zapomnieć. Pomyślałam, że papierosy choć troszkę zniwelują ból, jaki pozostawił za sobą ten chłopak o zniewalającej urodzie, który zawsze bierze to, co chce.

- Aha… - odezwałam się w końcu – Kiedy mam przyjechać?

- Może jurto – odparł oschle i się odwrócił. Zaczął iść w stronę wyjścia i dopiero wtedy po moich policzkach zaczęły płynąć słone łzy. Nie miałam na nic siły i opadłam na kolana, robiąc sobie przy tym dosyć durze siniaki.

Następnego dnia spotkałam Louisa na stołówce, gdzie znowu obściskiwał się z jakąś dziewczyną. Miałam tego dość. Nie wystarczy mu, że zrujnował mi życie? Dlaczego on to robi?

Poderwałam się na równe nogi i szybkim krokiem wyszłam ze stołówki. Miałam wszystkiego serdecznie dosyć. Lekcji, znajomych, Louisa, siebie, życia. Wspięłam się na ostatnie piętro i wyszłam na dach szkoły. Niepewnie podążyłam do krawędzi. Spojrzałam w dół z wysokości ośmiu pięter. Dostrzegłam na parkingu samochody moich przyjaciół, przy których stał Louis i reszta chłopków. Ciężko westchnęłam i zamknęłam oczy. Uniosłam nogę i wyciągnęłam ją do przodu.

Louis:

Tak cholernie źle się czułem. Nie miałem na nic ochoty. Życie straciło sens i jedyne, co mogłoby mnie uratować to śmierć lub utrata pamięci.

- Co ona robi na dachu?! – czyjś głośny krzyk, wyrwał mnie z zamyślenia. Od niechcenia spojrzałem w górę, a moje serce zmarło na widok balansującej na krawędzi blondynki.

 

Zayn, Niall i Harry przepchnęli się na przód okręgu, który się utworzył przed budynkiem. Jak piany ruszyłem za nimi.

- Łakotka, co ty tam robisz? – krzyknął Nialler.

- Podziwiam widoki – odkrzyknęła.

- Sweety, nie wygłupiaj się. Złaź! – wrzasnął Zayn.

- Spadajcie wszyscy – mimo ogromnej wysokości mogłem dostrzec jej łzy. Kiedy w końcu przedarłem się na przód, dziewczyna rozszerzyła oczy.

- Łakotka nie rób głupstw – odezwał się Liam.

- Przeproście moich opiekunów za mnie – usłyszałem, a ona tak jakby się zachwiała.

- Sweety zejdź! – powiedziałem donośnie.

- Znowu zapomniałeś mojego imienia? – krzyknęła z góry.

- Cholera Collins, nie zgrywaj się – krzyknął jakiś chłopak, a ja w tamtym momencie myślałem, że mu przywalę.

- Zagadajcie ją – szepnąłem do Nialla i pobiegłem w stronę wejścia do szkoły. Przeskakiwałem co dwa, trzy stopnie na raz, aby szybciej znaleźć się na dachu. Kiedy w końcu zdyszany wbiegłem na dach, na którym plecami do mnie stała niebieskooka. Mój umysł został zablokowany, kiedy zobaczyłem, że pochyla się do przodu, tak jakby leciała. Nie myśląc za wiele, pognałem w jej stronę. Wiatr szamotał jej włosami na wszystkie strony, kiedy chwyciłem ja za nadgarstek i pociągnąłem w swoją stronę. Wpadła na mój tors, a ja mocno ją objąłem, aby po chwili poczuć jak próbuje mnie odepchnąć.

- Zostaw mnie – powiedziała bez pewności.

- Łakotka uspokój się!

- Puść mnie! – warknęła i jakimś cudem poluźniła mój uścisk, tym samym odpychając się ode mnie. Nadal staliśmy bardzo blisko krawędzi, a gdy ona zrobiła krok do tyłu i nie wyczuła pod stopą gruntu, po prostu uśmiechnęła się i zamknęła oczy. Jej bezwładne ciało zniknęło z mojego wzroku, lecąc w dół. Ja jednak stałem tam oszołomiony z otwartymi ustami i nie mogłem wykonać żadnego, nawet najmniejszego ruchu. Stan odrętwienia minął po paru sekundach, a ja jak oparzony doskoczyłem do krawędzi, aby zobaczyć, jak bardzo spokojna jest jej twarz. Nie rozumiejąc, dlaczego nikt nie chce jej złapać, opadłem na kolana i zacząłem płakać. Przymknąłem oczy w ułamku sekundy, w którym podejrzewałem, że ciało niebieskookiej spotka się z ziemią, a ja usłyszę głuchy odgłos. W tamtym czasie czułem się tak bezsilnie, jak jeszcze nigdy dotąd. Czas mijał, a ja nie wiedziałem, co się dzieje. Przemogłem się i otworzyłem oczy, które rozszerzyły się na widok rozpostartych, kremowych skrzydeł dziewczyny, dzięki których utrzymywała się leżąc w powietrzu tuż nad ziemią, zapewne aby mogła zobaczyć moją reakcję. Posłała mi dziwnie niezrozumiany dla mnie uśmiech, a ja nadal nie mogłem się ruszyć. Zamknąłem oczy, z których nie wiedzieć czemu nadal leciały łzy. Nagle usłyszałem trzepot skrzydeł, więc mozolnie podniosłem głowę.

- Naprawdę myślałeś, że chce się zabić? – dobiegł do mnie jej kpiący ton.

- Dlaczego to zrobiłaś? – mój głos lekko zadrżał.

- Nie wiem – wzruszyła ramionami. Wydawała mi się tak bardzo inna – Może po prostu chciałam albo chciałam poczuć tę lekkość, jak wtedy, kiedy skoczyliśmy razem na bungie.

- Adrenalinę?

- Może.

- Zmieniałaś się.

- Po prostu dorosłam.

- Nie chciałaś dorosnąć – przypomniałem jej słowa, które wypowiedziała, w jedną z nieprzespanych nocy, które spędzaliśmy na rozmowach, oglądaniu filmów lub na śmianiu się z życia.

Najwyraźniej tym zdaniem zbiłem ją z tropu, ponieważ widziałem wahanie na jej twarzy.

- Ty sprawiłeś, że dorosłam.

- Masz mi to za złe?

Wyglądała na coraz bardziej zdezorientowaną.

- Nie. – odpowiedziała w końcu, ale nie wiedziałem, czy prawdziwie – Zbyt długo żyjemy tym, czego już nie ma.

- Co to znaczy? – nie wiedziałem, o co jej chodzi.

- Pamiętasz jak powiedziałeś mi przed grobem moich rodziców: „Podpalę dla ciebie miasto, jeśli szepniesz i poprosisz, bym pokazał ci światło”?

Skinąłem twierdząco głową i wróciłem pamięcią do tego wietrznego, pochmurnego dnia, który spędziliśmy na cmentarzu, ponieważ była to rocznica śmierci rodziców dziewczyny.

- Wtedy naprawdę myślałem, że jesteś tym jedynym. – spuściła wzrok – Ale jak,widać facet pojawia się w życiu dziewczyny, by je dokumentnie spieprzyć na zawsze. Rozkochał i zostawił idiotkę z nadziejami- zaśmiała się kpiąco do siebie.

Zapanowała cisza, tak krępująca, jak jeszcze nigdy.

- Łakotka Collins, co ty wyrabiasz tam na górze? – dał się słyszeć krzyk naszego nauczyciela od matematyki, który jednocześnie jest dyrektorem.

- Nic proszę pana – odkrzyknęła.

- Tomlinson, a ty? – zapytał belfer.

- Nic.

- Do mojego gabinetu. Obydwoje – krzyknął i wszedł do szkoły.

- Dzięki – powiedziała z wyrzutem.

- To nie ja chciałem zrobić chuj wie co i to nie ja cały czas latam w powietrzu – żachnąłem się zdenerwowany. Miałem już wszystkiego serdecznie dosyć.

Blondynka tylko wzruszyła ramionami i przestała machać skrzydłami, co spowodowało jej szybki spadek w dół. Byłem tak zrezygnowany, że nawet nie chciało mi się znowu schodzić po schodach. Podniosłem się w końcu z kolan i podszedłem do krawędzi. Łakotka stała już na dole bez skrzydeł i wpatrywał się w moje poczynania. Ja odwróciłem się tyłem i pozwoliłem, aby moje ciało bezwładnie spadło na dół. Zamknąłem oczy, przez co wpadłem w pewien stan otępienia. Nie chciało mi się nawet rozłożyć skrzydeł. Do mich uszu dobiegło głośne wciągnięcie powietrza, co znaczyło, że jestem już blisko ziemi.

- Cholera Louis! – nagły, dziewczęcy krzyk zmusił mnie do bezpiecznego wylądowania.

- Bałaś się o mnie? – posłałem jej zadziorny uśmiech.

- Bardzo zabawne – fuknęła i weszła do budynku, odprowadzona przez gapiów. Podążyłem za nią i po chwili oboje znajdowaliśmy się w gustownym gabinecie dyrektora. Za dużym dębowym biurkiem siedział wysoki, straszy mężczyzna.

- Co wyście znowu wymyślili? – zapytał.

- Chcieliśmy się rozerwać – odparłem beznamiętnie.

- O ciekawa wersja panie Tomlinsonie. Przepytałem sporo uczniów i odpowiadali mniej więcej tak: Łakotka weszła na dach i próbowała popełnić samobójstwo. Louis wbiegł na dach i chciał ja odciągnąć, ale ona mu się wyrwała tym samym tracąc grunt pod nogami i spadając w dół. W ostatnim momencie rozpostarła skrzydła – mówił dosyć znudzony.

- Ktoś naopowiadał panu głupstw. – zaczęła od razu się bronić – Weszłam na dach, ponieważ zapragnęłam zaczerpnąć rześkiego powietrza.

Dyrektor zmierzył ją wzrokiem.

- Louis źle wszystko odebrał i po prostu… no… - kontynuowała niepewnie.

- A ty nic nie powiesz Tomlinson? – przeniósł swoje srogie spojrzenie na mnie.

- Skąd ta niechęć do mnie? – zapytałem poirytowany, bo wyczuwałem, że Dyrektor za mną nie przepada.

- To nie jest niechęć. Ja cię po prostu nie lubię – odparł swobodnie.

- I veice versa – mruknąłem.

- Zostajecie dwie godziny po zajęciach za karę.

- Co?! – krzyknęliśmy w tym samym czasie.

- Zaraz dostaniecie cztery. Żegnam państwa – obrócił się na swoim obrotowym krześle, a my powlekliśmy się do wyjścia.

- Dzięki – powiedziała tylko i szybko ode mnie odeszła.

Po skończonych lekcjach udałem się do aresztu szkolnego. Kiedy wszedłem do sali, dostrzegłem, że Łakotka siedzi w ostatniej ławce przy oknie. Spojrzała na mnie przelotnie, po czym zaraz odwróciła wzrok. Usiadłem na końcu klasy przy ścianie i wyciągnąłem telefon. Do środka weszła nauczycielka ucząca młodsze klasy. Usiadła za biurkiem i zmierzyła nas ostrym spojrzeniem.

- Tomlinson, coś ty znowu nawywijał? – zapytała kobieta.

- Nic – mruknąłem.

W tym momencie wpadł do klasy kolega z mojej klasy.

- Hutson? – zdziwiła się wychowawczyni.

- Dzień dobry pani. Pan Dyrektor panią prosi.

Kobieta ciężko westchnęła i wyszła na korytarz, mówiąc pod nosem, że zaraz wróci.

- Derek, co ty tutaj robisz? – zadałem pytanie, kiedy brunet usiadł przede mną.

- Obraziłem, tę dziwkę Catlin i za to dostałem areszt. Cieszcie się – spojrzał na Collins i szeroko się uśmiechnął. Bez słowa wstał i zajął miejsce w rzędzie dziewczyny, tuż przed nią.

- Sweety, jak się masz? Dlaczego próbowałaś się zabić? – reakcja dziewczyny? Bezcenna.

Obdarowała go tępym spojrzeniem. Posłała mu fałszywy uśmiech i rzekła z dezaprobatą:

- Ok. Nie zabić, polatać. Czy my się znamy? – jej obojętny ton był tak dla mnie obcy, że nie wierzyłem, że ona to powiedziała.

- Może ty mnie nie znasz, ale ja znam cię kochanie – zawrzało we mnie.

- Ciekawie – odparła sarkastycznie, a ja się zaśmiałem.

- Nie bądź oschła — oburzył się anioł.

- Jeśli nie potrafisz kogoś zrozumieć, włóż jego buty, przejdź jego drogę, spójrz jego oczami i dopiero wtedy dokonaj oceny – mówiła cicho.

- Jezu Łakotka, nie poznaję cię – dało się słyszeć rozbawiony głos mego kolegi.

- Znasz moje imię, nie moją historię – po jej słowach zapadła głośna cisza.

 

* * *

Hejka :D. Przychodzę do was z tym oto rozdziałem a także bardzo serdecznie zapraszam do obejrzenia mojego zwistunu tego opowiadania :) - https://www.youtube.com/watch?v=EMGypr4S4uU

Polecam obejrzeć. Będziecie miały wtedy wyobrażenie całej tej historii tej dwójki aniołów.

Serdecznie wszystkim dziękuję za cierpliwość i wytrwałość. Kocham was <3

Średnia ocena: 5.0  Głosów: 9

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (12)

  • Tina12 04.11.2016
    Już myślałam, że z Łakotką jest az tak źle. I popełni to samobujstwo. Ale naszczęśnie to był żart.
    5
  • lea07 04.11.2016
    Ojej dziękuję Ci kochana za wytrwałość <33
  • Kobra 04.11.2016
    Cudne zakonczenie dzisiejszego dnia :-* Kolejny rozdział mojego ukochanego <3 opowiadania. Zostawiam 5 ;-)
  • lea07 04.11.2016
    Jejiu dziękuję Ci kochana serdecznie <33. Nawet nie sądziłam, że ktoś moze tak uważąć o moim opowadaniu
  • Dimitria 05.11.2016
    A ja się zawsze zastanawiałam czy oni maja caly czas te skrzydła czy tylki im sie pojawiają :D kolejny cudowny rozdział czekam na nastepny i zostawiam 5 :*
  • lea07 05.11.2016
    Dziękuję Ci ślicznie kochana <3 ;*
  • zamyślona 09.11.2016
    ocena to 5 oczywiście,
    w końcu się doczekałam skrzydeł <3 bo tak to anioły, a nic się nie działo, kocham, kocham, kocham! czekam na ciąg dalszy!
  • lea07 09.11.2016
    Hahah tak dziękuję Ci pięknie :D ;*
  • Edyta 11.11.2016
    Ale emocje nigdy nie czytałam tak pięknego opowiadania.. Z niecierpliwością czekam na następny rozdział :* <3
  • lea07 11.11.2016
    Ojej bardzo dziękuję za takie piękne słowa ;*
  • Zozole 11.11.2016
    Jejku! Nie wiem gdzie umknęło mi to opowiadanie. Za rzadko wchodzę na opowi chyba, choć ostatnio dodałam parę wierszy. Piąteczka jak zwykle :*
  • lea07 11.11.2016
    Dziękuję Ci ślicznie kochna. Świetnei Cię rozumiem. Ja obecnie posaidam brak czasu i bark weny. W ogóle ułomna jestem :(

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania