Pierd o

więdnę z kiści winogron

usycham drutem zwiniętych chwil serdecznie

wystukiwanym szlachtowaniem

zabronić im pić

Pierdolą o bólu samotności wino dojrzewa

w butelkach zakorkowanych beczułkowatych indorów

gips zawisł na niebie urwanych członków

szary okrąg i rozrzucone złote konfetti

polibacyjne wyskoki poetyki

leżą w negliżu rozpaczy

dotknięci

chęcią wydzierania z życiorysów

płynności zalanych chwil