Pierwsze spojrzenie, które zmieniło wszystko

Spotkałem ją, gdy wieczór gasł powoli,

w powietrzu unosił się zapach melancholii.

Krok lekki, spojrzenie jak blask księżycowy,

świat zdawał się zamilknąć, choć wciąż był gotowy.

Na ustach jej uśmiech, jak słońca promienie,

w oczach błękit nieba i skryte marzenie.

Rzekła coś cicho, jakby bała się czasu,

a ja czułem, jak serce wychodzi z impasu.

Czy to przeznaczenie, czy przypadek cichy,

że ścieżki nas spleciono, jak w nutach modlitwy?

W jej głosie usłyszałem melodie przyszłości,

co obiecuje dni pełne szczęścia i radości.

Jej dłonie - ciepłe, jak lato na polach,

jej obecność — jak dom, co nie zna niedoli.

I nagle zrozumiałem, że oto jest chwila,

która zmienia wszystko, co w sercu się ukrywa.

W niej widzę poranki i noce gwiaździste,

dni pełne śmiechu i ciszy głębokiej, czystej.

W niej przyszłość — dom, w którym czas się nie liczy,

gdzie nawet szarość dni staje się niczym.

I choćby świat zawirował tysiącami spraw,

przy niej każdy krok ma sens, każdy dzień ma blask.

W niej widzę wszystko, co chciałbym ocalić,

z nią mógłbym całe życie z radością przemalić.