Pierwszy Plan

Gdy dusza przelewa swą cierń na papier,

A ciemność skrapia nienawiść wśród wzgórz nadzieji.

Przez krąg życia patrzy postać, która żyje, która czuje,

Lecz w duszy jej serce bije ale nie żyje.

Pogrąża ją ciemny mrok skał i cierpienia,

Który choćby słońce ciężko padało, tworzy głębsze rany, dłuższe cienie.

Postać ta, choć raz, chciałaby nie być bezbarwna,

Nie gnić w czarnych lochach zapomnienia

Nie zaginąć wśród ciężko rzeźbionych ról i baśni,

Chciałaby raz być — tą jedyną, pierwszą postacią.

Komentarze (4)

piliery 6 dni temu

Musisz przemyśleć co napisałeś/łaś. Począwszy od pierwszego wersu: "gdy dusza przelewa swą cierń na papier". Dalej nie jest lepiej.

Janka 5 dni temu

Myślę że słowo "cierń" sporo tu komplikuje?

costam 5 dni temu

Przeczytałem ten utwór i zgadzam się z Przedmówcami, ale nie bez zastrzeżeń. Na pewno trzeba jeszcze go przemyśleć, ale samo zwrócenie uwagi na poprawność techniczną czy jakąkolwiek inną niewiele da. Najważniejsze, by pisać ze spokojem, swobodą i cieszyć się tym. I pisać swoją poezję. Swoją. Nie taką, by komukolwiek się podobała i imponowała, ale taką, jaką oddychasz. Oddychaj głęboko, a wtedy wszystko będzie tak, jak powinno i lepiej.

minos 3 dni temu

Dzięki za podpowiedzi

Pierwszy Plan

Komentarze (4)

Napisz komentarz