Pisani rozłącznie

mamy nadzieję, że raz na zawsze pozbyliśmy się

nawet resztek tak zwanej rozwagi

(to ciężarek u gardła, spławik pod językiem).

choćby ciągle miały mieć miejsce nowe dramy,

naszym niepisanym pamiętnikom dorastały

kartki scenariuszy telenowel, codzienność nam

zharlequinniała na różowo i kwieciście

— lepiej, niech nie wraca stare.

teraz to dopiero — wysubtelnia się, choć

nie na zawsze.

pięknie jest. czasowo, skokowo:

szosom ubywa kilometrów, tory kolejowe

kradnie niewidzialny złomiarz,

przestrzeń przyciąga nas z olbrzymią prędkością.

wpadamy jedno w drugie, wtrzaskujemy się w siebie.

krótki pobyt. zaraz ciało przenika ciało,

skóra przebija kość, ciepło przerzyna drugie ciepło.

zostajemy nagle rozdzieleni (kleszcz wyrwany

od karmicielki i dziewczynka, której

ukradziono ulubionego misia),

by pędzić przez rozwijający się gobelin

(kraj na nim, chyba nawet nasz).

i znów ktoś wiąże na supeł drogi ekspresowe,

skraca autostrady, zwija w rulon pola, lasy,

byśmy mogli wlecieć w siebie, pozostać przez chwilkę.

kiedy to się skończy? odpowiedź jest,

choroba by ją wzięła, zbyt tajemną wiedzą.

nie znajdziesz jej w tomiszczach

internetowych encyklopedii, ani na kartkach

Tadeusza Sznuka. nie wyświetli się ona

na monitorze siwego Huberta.

w tym teleturnieju trudno wygrać cokolwiek.

mimo to staramy się wydrzeć z puli choćby dzień

(dla innych to mniej, niż ćwierćgroszówka,

dla nas — milion w wyjątkowo twardej walucie).

pijemy super glue, całymi szklankami.

by przywrzeć, zrosnąć się, nawet sztucznie, na siłę.

nie dać się odłączyć.

jak na razie — bez rezultatu. rzeczywistość

wygładza się, wypięknia. ale to mija.