" Plaga wicieńca "

Wszystko wydawało się takie beztroskie oraz ten czas wolno płynął w małej osadzie Erixente, kiedy to nastawał kolejny przepiękny dzień. Niczym niewyróżniający się od tamtych poprzednich dni, ale ten dzień na swój sposób już wydawał się w sam sobie taki tajemniczy, a zarazem pełen niespodzianek. Nic z początku nie zapowiadało, że wkrótce coś się wydarzy, ale jak to się mówi, iż to wisiało w powietrzu. Powiedziałbym, że w tamtym momencie chciałbym, gdybym mógł, chociaż dłużej nacieszyć się tą chwilą, ale to, co się dalej potoczyło to zmieniło całe moje cudne życie w jakiś trwający koszmar. Niby to nic nadzwyczajnego z początku i tak bardzo niezauważalnego od razu, ale gdybym mógł wiedzieć, to może zdołałbym uchronić to wszystko przed wicieńcami. Wyglądało jak zwyczajna roślina, ale to nie jest tak do końca rośliną, na jaką wgląda. Ale no cóż, Erixente od tego momentu nie było już tak bezpieczne jak się mi mogło wydawać. Każdy w osadzie, widząc te niepozorne wrastające rośliny od razu się nimi zajmował i je pielęgnował. Mnie natomiast zaczęło zastanawiać to, że wcześniej takiej rośliny, odkąd tutaj mieszkam to nie widziałem. Wtedy nie wiedziałem, co to jest, gdyż było to wczesne stadium owej rośliny. Obserwowałem każdego dnia, aby zauważyć cóż, powyrastało na terenie osady Erixente. Przyznam się, że jakoś nie potrafiłem rozpoznać gatunku tajemniczej rośliny. Każdy w osadzie się cieszył, a ja miałem nieodparte wrażenie, że nie jest to nic dobrego. Rozmawiałem na ten temat z naszym zielarzem.

I co powiesz o tej tajemniczej roślinie? – zapytałem tak z ciekawości.

Szczerze mówiąc jeszcze nie do końca jestem pewien, co to jest, ale mam już swoje podejrzenia – Odpowiedział Zielarz Sven.

Czy mógłbyś mi powiedzieć co podejrzewasz? – zapytałem.

Tak… Ale mam co do tego mieszane odczucia. Jak sam wiesz sporo już roślin widziałem w swoim życiu i tylko trzy gatunki mają taki wczesny stadium w takowej formie, jaką widziałem w naszej osadzie Erixente – Powiedział lekko zamyślony Swen.

Aż trzy? Cóż, to może być Swen? – zapytałem.

Dwa z nich to odmiany wiciokrzewu trexona. Jeden ma takie piękne niebieskie kwiatostany i jest bez kolców, a druga odmiana ma drobne fioletowe kwiatki oraz ma przy tych kwiatkach kolce. Jak sam wiesz wiciokrzew trexona jest rzadko występującą rośliną w tych rejonach i gdyby pojawiła się w naszej osadzie, to mogłaby nam przynieść ogromny zysk. Te wiciokrzewy, a zwłaszcza miód z wiciokrzewu jest na wagę złota. Kiedyś miałem okazję spróbować miód z wiciokrzewu i jest on takiej barwy bardziej bursztynowej, a w smaku jest średnio słodki. Ale dość o wiciokrzewach, gdyż za bardzo mógłbym na ten temat mówić. Trzeci gatunek to z pozoru jest roślina, ale do końca nie jest rośliną. Mam tutaj na myśli bardzo niebezpieczną odmianę wicieńca. Nie chciałbym, aby to był wicieniec – powiedział Swen.

No masz rację wiciokrzew dla naszej osady byłby prawdziwą żyłą złota. Poza tym serio ten wicień jest, aż tak niebezpieczny? – postanowiłem drążyć ten temat.

Tak. Wicieńca ot tak łatwo się nie pozbędziesz. Jest to najbardziej niebezpieczna odmiana. Nie miałem jednak osobiście do czynienia z rozwiniętą formą wicieńca, ale kiedyś wiedziałem wczesne stadium owej rośliny, jeśli to można podpiąć pod roślinę – powiedział Swen.

Aż mnie tym zaciekawiłeś… Mów dalej – odpowiedziałem.

Posłuchaj uważnie. Jako dziecko widziałem wczesne stadium wicieńca, ale słyszałem o wicieńcu od wędrownego kupca, dzięki któremu nasza osada Erixente otrzymała lepsze narzędzia rzemieślnicze. Wędrowny kupiec wtedy nam opowiadał, że widział, idąc szlakiem nieopodal rozwiniętą formę wicieńca. Otóż wicieniec praktycznie rozrasta się wszędzie oraz wicieniec ma gigantyczne kwiaty o krwistej barwie, które po mimo swojego wyglądu są niebezpieczne. Wędrowny kupiec podszedł trochę bliżej ab się przyjrzeć wiciowcowi. Szedł ścieżką w stronę wicieńca, ale zatrzymał się przy kamieniu. To co zobaczył to było dla niego nie do opisania. Widział poniszczone domy i zniszczone małe ogródki oraz płoty. Także czuł tą słodką woń wicieńca. Gdy podszedł trochę bliżej zauważył, iż z tego gigantycznego kwiatu wypływa krew, której było pełno na ziemi. Wędrowiec nie chciał wchodzić tam i narażać swego życia, ale powiedział, że wicieniec to nie jest normalna roślina. – Powiedział Swen.

To straszne. Przecież to trzeba się w takim razie jak najszybciej tego pozbyć – powiedziałem stanowczo.

Ale wiesz tak jak mówiłem nie jestem pewien, czy to wiciokrzew, czy wicieniec – powiedział Swen.

A jak je odróżnić? – zapytałem.

Można je rozróżnić w fazie drugiego stadium – Powiedział Swen.

To co jest w tym drugim stadium? – zapytałem.

Wiciokrzew trexona jak wspominałem ma dwie odmiany. Jedna jest bez kolców, a druga z kolcami. Obydwa te gatunki w drugim stadium mają liście, które są w delikatne białe drobne cętki. Wiciokrzew trexona ten co ma fioletowe drobne kwiatki to w drugim stadium pojawiają się małe kolce. Natomiast wicieniec To on nie ma wcale liści. Jest on bardziej barwy wblakłozielonej – powiedział Swen.

Czyli musimy zaczekać do drugiego stadium? – zapytałem.

Niestety tak – odpowiedział Swen.

A co zrobić, aby pozbyć się wicieńca? – zapytałem.

Nie radzę wycinać go, bo szybko odrasta – powiedział Swen.

Skąd to wiesz? – zapytałem zaskoczony.

Dość długo szukałem informacji na ten temat od osób, które miały do czynienia z wicieńcem, starałem się zrozumieć, co to za dziwna roślina, ale jednak sądzę, że nie można to nazwać rośliną – powiedział Swen.

To nie wróży nic dobrego – powiedziałem lekko wzruszając ramionami.

Tak rozejrzałem się i westchnąłem.

Mam nadzieję, że to będzie wiciokrzew – Powiedziałem z lekkim uśmiechem.

Też taką mam nadzieję – powiedział Swen.

Po rozmowie ze Swenenm poszedłem rozejrzeć się po całej osadzie, aby przyjrzeć się teraz tej owej roślinie. Teraz wiedziałem, z czym mam do czynienia, ale jeszcze nie byłem tego w stu procentach pewien. Minęło kilkanaście dni takowej obserwacji, gdy podczas porannego obchodu jako strażnik osady zauważyłem, że tych roślin przybyło. Podszedłem bliżej i zauważyłem blisko studni drugie stadium tajemniczej rośliny. Podbiegłem i już wiedziałem, że będą same z tego kłopoty. Od razu poszedłem po Swena.

Swen. Mam wielki problem – powiedziałem.

Cóż, to się stało? – zapytał Swen.

Mam dobrą i złą wiadomość – powiedziałem.

To zacznij od dobrej – powiedział Swen.

Dobra wiadomość jest taka, że znalazłem przy studni drugie stadium tej rośliny – powiedziałem.

To świetnie! A ta zła wiadomość? – radośnie zapytał zielarz.

Zła wiadomość jest taka, że to wicień. – Powiedziałem poważnym tonem.

Czy ty ze mnie żartujesz? – zapytał zielarz Swen.

Niestety nie. Mówię to całkowicie poważnie. Jak mi nie wierzysz, to idź sam to zobacz – powiedziałem.

No dobrze. Idę zobaczyć – powiedział zielarz.

Poszedłem wraz ze Swenem do studni. Gdy podeszliśmy to zauważyliśmy kilku mieszkańców przyglądających się owej roślinie. Nie wiedziałem, jak mam to im wszystkim powiedzieć, lecz myślałem, że Swen im to wytłumaczy.

No miałeś rację to Wicieniec – powiedział Swen.

Wicieniec? – powiedział jeden z mieszkańców. Jednocześnie każdy już pomiędzy sobą szeptał cóż, to może być.

Muszę was zmartwić, ale nasza osada nie jest już bezpieczna. Ta roślina jest naprawdę niebezpieczna – powiedział Swen.

Doprawdy? A skąd to wiesz? Roślinki Ci to powiedziały? – powiedział żartobliwie kowal, który był wśród mieszkańców.

Nie, szanowny Aureliuszu. Dowiedziałem się to od osób, które miał styczność z wicieńcem – Powiedział Swen.

Słyszycie go wszyscy? Wielki znawca się znalazł – kontynuował żartem kowal Aureliusz.

Dookoła było słuchać śmiech i szczerze mówiąc wkurzało mnie to, że sobie żartują z zielarza Swena. Więc postanowiłem zademonstrować, że jest to naprawdę wicieniec. Tak więc chwyciłem za siekierę i krzyknąłem „DOSYĆ” przy tym, rozwalając tę roślinę. Lecz nawet nie minęła chwila gdy ta roślina w miejscu, gdzie była rozwalona to nagle na nowo urosła.

Nagle cały ten śmiech ucichł i każdy patrzył z niedowierzaniem, ale zarazem było czuć po niektórych przerażenie.

Dziękuję Ci Samael za interwencję – powiedział to Swen, zwracając się do mnie po imieniu.

Nie ma za co – powiedziałem, trzymając topór w ręce.

Tak jak wam wszystkim mówiłem jest to wicieniec – powiedział Swen.

Wszyscy spoglądali na Swena ja, by nagle stał się wielkim kompendium wiedzy na temat wicieńca. Swen powiedział im to samo, co mi mówił wcześniej na temat tej rośliny. Doskonale wiedziałem, że nie ma chwili do stracenia i trzeba znaleźć sposób, aby powstrzymać wicieniec. Nie wiedziałem jednak, jak. Sam Swen powiedział mi, że do tej pory rozmawiał tylko z czterema osobami, które przeżyły spotkanie z wicieńcem w rozwiniętej formie. Powiedział mi, że oni nie byli w takim szoku, iż przeżyli. Powiedział mi o ich osadzie.

Wyrusz już dzisiaj. Im prędzej, tym lepiej – powiedział Swen.

Masz rację. Dacie sobie radę do mojego powrotu? – zapytałem.

Myślę, że tak. Na wszelki wpadek rozporządzę ewakuację osady w stronę granitowych jaskiń. Tam znajdziemy na jakiś czas schronienie – Powiedział Swen.

To dobrze. Granitowe jaskinie na początek powinny być idealne, ale wolałbym, abyście tam nie zostawali na długo. Lepiej będzie jak potem udacie się za kanion Rebb. Tam na pewno jest osada Quatqsha. Mamy z nimi sojusz, więc na pewno jakoś pomogą – Powiedziałem.

Dzięki za radę Samaelu – powiedział Swen.

Wyruszyłem w stronę osady Frequa. Osada ta jest położona bardziej na podmokłych terenach. Tam mieszkają cztery osoby, które już miały do czynienia z wicieńcem. Szedłem tam cztery dni. Gdy dotarłem na tereny bagna, to zauważyłem na horyzoncie osadę Frequa. Podszedłem bliżej osady, lecz, gdy błam coraz bliżej osady, to nagle przed moim kolejnym krokiem w ziemię wbiła się strzała z łuku jako znak ostrzegawczy. Zatrzymałem się i nagle zauważyłem, że w moim kierunku ktoś idzie. Poczekałem i zauważyłem mężczyznę bez lewej ręki i bez prawego oka. Tajemniczy mężczyzna podszedł do mnie.

Czy Panu życie niemiłe, że zapuszcza się Pan w te rejony – powiedział nieznajomy, który mi uważnie przyglądał się jednym okiem uważnie.

Przysłał mnie tutaj zielarz Swen. Podobno tutaj mieszkają osoby, które przeżyły spotkanie z wicieńcem – powiedziałem.

NIE WYPOWIADAJ TEGO SŁOWA – powiedział zdenerwowany nieznajomy.

Spokojnie proszę Pana. W mojej osadzie Erixente pojawił się wicieniec – powiedziałem, to próbując uspokoić nieznajomego.

BŁAGAM, TYLKO NIE WICIENIEC… Już dosyć straciłem przez to roślinne ścierwo – powiedział agresywnie nieznajomy.

Czy mógłbym porozmawiać z pozostałymi? – zapytałem.

Skoro chcesz pakować się w to piekło, to proszę bardzo – powiedział nieznajomy.

Tak wraz z nieznajomym mężczyzną poszedłem do środka Osady Frequa. Zobaczyłem kilka ocalałych odmów. Osada nie wyglądała na dość solidną, ale widać było, że Ci wszyscy ocalali jakoś dają sobie w tych warunkach radę. Spojrzałem tak na nieznajomego, a on nagle krzyknął.

Ivan, Wanda i Octavio wychodźcie. Mamy tutaj kogoś, kto idzie na misję samobójczą – powiedział nieznajomy.

Nagle zauważyłem, że podeszli do nas kobieta i dwóch mężczyzn. Widok ich był przerażający. Wanda miała na większości ciała strupy oraz jej cera była po części fioletowa. Ivan nie miał lewej nogi oraz miał zabandażowaną lewą rękę. Widać było, że jest to rana, która wolno się goi. Natomiast Octavio miał opaskę na oczach i nie miał kilku palców u prawej ręki. Octavio był prowadzony przez Wandę.

Desmound po cóż, nas wzywasz? – zapytał Octavio.

Mówiłem Ci tyle razy abyś mojego imienia przy obcych nie wymawiał – powiedział Desmound.

Nie denerwuj się tak – uspokoił go Ivan.

Kim jest ten Pan obok Ciebie? – zapytała Wanda.

Nie wiem, ale go przesyła zielarz Swen – powiedział Desmound.

No błagam, tylko nie Swen. To jakiś fanatyk roślin nieprawdaż – Powiedział Ivan.

Tak. Swen wie sporo na temat roślin – odezwałem się.

KTO CI KAZAŁ SIĘ ODZYWAĆ – powiedział agresywnie Desmound.

Spokojnie… Nie gniewaj się… Przepraszam za niego… Dawno nie mieliśmy jakichkolwiek gości – powiedziała Wanda.

Rozumiem – powiedziałem.

To, kim jesteś? – Zapytał Octavio.

Mam na imię Samael pochodzę z Osady Erixente. Jestem tamtejszym strażnikiem. Zielarz Swen powiedział mi o waszej osadzie. Wspominał, że mieliście do czynienia z wicieńcem. – Powiedziałem.

Do czynienia to za mało powiedziane – powiedział Ivan.

To było totalne piekło. Jakiś koszmar… Wiesz nie chciałbyś widzieć tego na własne oczy – powiedziała Wanda.

Więc mam do was pytanie. Czy da się wicieniec pokonać? – zapytałem.

Szczerze mówiąc da się to spowolnić – Powiedział Octavio.

Proszę nie mów mu, to jest najgorsze Twoje wspomnienie Octavio – powiedział Ivan.

No tak masz rację. Nawet nie wiem czy można mu ufać. – Powiedział Octavio.

Zgadzam się z Tobą – powiedział Desmound.

Ależ Panowie nie powinniśmy bezczynnie patrzeć jak inni będą cierpieć – Powiedziała Wanda.

Spójrz na siebie Wando. To Cię oszpeciło – Powiedział Ivan.

To pomożecie czy nie? – zapytałem, wtrącając się do rozmowy.

Jak wspominałem da się to spowolnić – Powiedział Octavio.

Nie mów mu – Powiedział Desmound.

Dlaczego nie? – Powiedział Octavio.

Bo nie jest jednym z nas – Powiedział Desmound.

No weź Desmound nie bądź taki. Chcesz, żeby było więcej ofiar, takich jak my? – zapytała Wanda.

Nie chcę, aby ktokolwiek przechodził przez to, co my, ale nie ma mowy, aby wysłuchiwał ktoś obcy naszych wspomnień – Powiedział Desmound.

Rozumiem waszą obawę. Posłuchajcie mnie. Chcę znaleźć sposób, aby pozbyć się wicieńca. Próbowałem już odrąbać to siekierą w drugim stadium, ale to odrasta. Nie wiem, ile moja osada jeszcze wytrzyma. Dla nich jestem poświęcić moje życie – powiedziałem, myśląc, że ich tym przekonam.

Poczekaj chwilę – Powiedział Desmound.

Desmound poszedł na stronę do Octavio, Ivana i Wandy, i coś pomiędzy sobą szeptali i dyskutowali. Tak spoglądałem się na nich i było mi ich żal. Nie potrafiłem sobie wyobrazić, przez co przeszli. Widać było, że to nie jest dla nich takie proste mówić o tym, ale miałem nadzieję, że być może zmienią zdanie i coś mi powiedzą. Minęło kilka minut tak bezczynnego stania, gdy podszedł do mnie Desmound.

Serio chcesz to wiedzieć? – zapytał się mnie, patrząc podejrzliwie jednym okiem.

Tak – powiedziałem.

Octavio jedynie zna sposób, aby wicieńca osłabić, ale przez to stracił swój wzrok. Najgorsze było to, że jego żona została pożarta przez Wicieńca. Chciał ją uratować, lecz przez to stracił kilka palców u prawej ręki. Wzrok stracił, gdy udało się mu znaleźć tak zwane jedno z pomniejszych serc tej morderczej rośliny. Gdy zranił roślinę, to żrący kwas trysnął mu w oczy i tak stracił wzrok. Postanowiłem go uratować, ale ta roślina swoim ostrym końcem sprawiła, że wbiła się w moje oko. Tak prawe oko. Podszedłem bliżej, aby wziąć Octavio, ale tym razem ostrym końcem odcięła mi rękę lewą. Krwawiłem masakrycznie. Podbiegli do mnie Ivan z Wandą. Ivan był wtedy jeszcze pełnosprawny, więc wziął Octavio i już postanowił go wyprowadzić. Natomiast Wanda została, aby mi zatrzymać krwotok. Jednakże to był błąd. Przez to, że Wandzie udało się mi pomóc to ostry koniec owinął się wokół lewej nogi Ivana. Wanda szybko pobiegła mu na pomoc, gdy ja powoli odzyskiwałem siły. Nawet nie obejrzałem się, gdy zobaczyłem oderwaną nogę Ivana. Wiedziałem wtedy, że Wanda teraz musi opatrzeć Ivana, aby ten się nie wykrwawił. Postanowiłem podchodzić powoli, gdy nagle znów ostry koniec morderczego wicieńca znów chciał zaatakować Ivana i go drasnął w lewą rękę, która zaczęła krwawić. Wanda zdążyła mu założyć bandaż, gdy nagle Wicieniec swoim ostrym końcem porwał Wandę do gigantycznego kwiatu. Zebrałem wszystkie swoje siły i pobiegłem uszkodzić gigantyczny kwiat. Na całe szczęście ten kwiat wypluł Wandę. Ale jej cera zrobiła się w niektórych miejscach fioletowa i była w większości pokryta strupami. Ledwo co uszliśmy życiem. Nie wracamy tam, gdzie byliśmy. – Powiedział Desmound.

To okropne – powiedziałem.

Mówiłem… lepiej, aby nikt tego nie wiedział – Powiedział Desmound.

A gdzie znajdę to serce wicieńca? – zapytałem.

Lepiej tam nie idź. To jest samobójstwo – Powiedział Desmound.

Nie pozwolę na to, aby ktokolwiek ponownie ucierpiał – Powiedziałem.

Skoro chcesz… idź prosto i przejdź przez las. Potem idź dalej prosto polną ścieżką, aż zobaczysz powykręcane drzewa na horyzoncie. Gdy tam dotrzesz to szukaj fragmentów kamiennego chodnika. Tam dalej powinieneś pójść do gigantycznego muru i złotej bramy. Tam odnajdziesz serce wicieńca. Radzę, abyś był ostrożny – Powiedział Desmond.

Dziękuję Desmound. Wyruszę od razu – Powiedziałem.

Poczekaj chwilę – Powiedział Desmound.

Masz przyda Ci się to – Powiedział Desmound i poddał mi kilka bandaży.

Dziękuję – powiedziałem.

Tak więc poszedłem prosto. Tak szedłem kilka godzin, aż zobaczyłem las. Postanowiłem odpocząć i rozbić obóz. Przeczekawszy noc ruszyłem dalej w drogę przez las. Tak idąc ciągle sobie powtarzałem, na co uważać przy wieńcu. Godzinę później wyszedłem na polną ścieżkę. Nie wiedziałem jednak, jak długo będę szedł, więc postanowiłem iść dalej nie zatrzymując się. Dwie godziny takiego szybkiego chodu przed siebie gdy zauważyłem na horyzoncie powykręcane drzewa. Ucieszyłem się, że jestem coraz bliżej celu, ale z drugiej strony obawiałem się, czy uda się mi przeżyć. Tak idąc przez teren powykręcanych drzew szukałem fragmentów kamiennego chodnika, ale jakoś z początku się mi to nie udało. Postanowiłem się zatrzymać i trochę odpocząć oraz obmyślić plan strategii na wicieńca. Po takim odpoczynku ruszyłem dalej. Szedłem już półtorej godziny, gdy natknąłem się na fragmenty kamiennego chodnika. To dało mi nadziei. Od razu szedłem dalej przed siebie. Nie minęło nawet pół godziny gdy na horyzoncie zobaczyłem gigantyczny mur, który już był owinięty po części wicieńcem. Zobaczyłem tak idąc złotą bramę i do razu trochę podbiegłem. Po chwili jednak się zatrzymałem. Kamienny most prowadzący do złotej bramy był zniszczony. Brama nie wyglądała na solidną. Wicieniec ją przebił. Tak stałem i zastanawiałem się jak mam tam wejść jednocześnie znaleźć sposób na pozbycie się plagi Wicieńca…

Średnia ocena: 4.5  Głosów: 2

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (3)

  • Vespera ponad rok temu
    Powtórzenia to są specjalnie czy przypadkowo? Pomysł z morderczą "rośliną" jest ciekawy.
  • MKP ponad rok temu
    Cześć

    Chyba faktycznie największy minus to powtórzenia: słowo powiedział pada 80 razy w różnej formie. Warto to trochę urozmaicić: sarknął, prychnął, fuknął, syknął, krzyknął, szepnął itp...
    To, że ten wers został powiedziany powinno wynikać z pauz dialogowych, a u ciebie widzę tylko tę kończącą wypowiedź.
    "To okropne – powiedziałem." jakby to ubrać w dwie pauzy to nie musiałabyś zaznaczać, że ktoś to powiedział.

    Pozdrawiam
  • Domenico Perché ponad rok temu
    Mordercze roślinki to jest to, co tygryski lubią najbardziej. Za to chwała Ci.

    Sam pomysł generalnie OK. Trochę dziwi, że to jedna jedyna roślina tak przerasta przez dziesiątki kilometrów.

    I decyzja strażnika o samotnej wyprawie... nielogiczna.

    Natomiast najgorsza jest rozmowa z zielarzem. Ciągle powtórzenia tego samego.

    Rozmowa z ocalonymi mieszkańcami też dziwna, a raczej ich postawa. Może od wicieńca pomerdało im się we łbach?

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania