Płakała sama

Płakała sama w nocy. Wiatr wszystkiemu winien

i łyk nostalgii w winnej rozcieńczony kropli.

Na dno kieliszka posmak cienką strużką spłynął.

Po dniu, który rubinem cierpkawego płynu

słońce w oczach o zmierzchu na dobre utopił.

Nocą płakała sama. Zmieszała łzy z winem.

A jego wonne resztki w przejrzystym kokonie

mąciły barwę, którą zmierzch solidnie upił.

Ledwie jedna kropelka. Strach, jak ona, spłynął

niespiesznie. Już zabłądził w ślady słońca, w dłonie

I szeptał: `Nie rozpaczaj, poniechaj, zapomnij.

Płakałaś sama w nocy. Wiatr nostalgii winien.

Słońce na dno tęczówki świtaniem przypłynie.

Rozpali zatracone promienie. Obłokiem

niesionym zwinnie, lekko śmiechem w ciebie spłynie.

Tymczasem zaśnij, zagrzeb w snu miękkiej pierzynie.

Zostaw smutek i strachy w przeczekania pozie.

Płakałaś w nocy sama. Szeptałaś: Wiatr winien...!

A on zawodził skargą, że o świcie spłynie.`

* inspirowane utworem Barańczaka: `Płakała w nocy`

** Czerwiec 2013