Płot

Komentarze (41)

• 
  Nyuu rok temu

  Ale mój strach rozszerzył oczy.
  
  Jak strach może rozszerzyć oczy, których nie ma?
  Trochę to niefortunne sformułowanie, nie broniące się w żaden sposób, ani brzmieniowo, ani logicznie :)
  
  Ze strachu rozszerzam oczy.
  
  To już chyba bardziej pasuje.
  
  Ogólnie wiersz taki sobie.
• 
  ten ja rok temu

  Strach ma wszak wielkie oczęta, przysłowie nawet jest, bo jakby Nyuu przestraszyło, to Nyuu rozszerza gały na maksa, aż do bólu powiek i nawet nie wie, że tak.
• 
  Nyuu rok temu

  ten ja ale nadal ja rozszerzam, a nie strach :)
• 
  Dusia2000 rok temu

  @Nyuu tak jak napisał @ten ja jest powiedzenie, że strach ma wielkie oczy, więc skoro już w powiedzeniu jest spersonifikowany, to tak samo może te oczy rozszerzać. To akurat wydaje mi się dość logiczne. Dzięki za zajrzenie :)
• 
  Nyuu rok temu

  Dusia2000 nie przekonuje mnie to nadal, ale niech wam będzie, że logicznie to się broni.
  Ale nadal słabo brzmi :)
• 
  Nyuu rok temu

  Wróciłam tu jeszcze, bo skupiłam się wcześniej na tym, co mi się nie podoba, zapominając o tym, co tak.
  Otóż czytam ten tekst jako taką formę... Obojętności?
  Jakby wszystko, co złe już się zdarzyło, wszystko już było jedno, bo już nic nas nie może zaskoczyć.
  Albo przynajmniej tego pragniemy w tej chwili, żadnych uczuć, żadnego wahania...
  Bo inaczej musielibyśmy wybrać, wziąć odpowiedzialność, a tego jest nam za wiele.
  
  Także oprócz strachu, który mnie nie przekonuje i samej formy, która jest taka sobie...
  To, co wyczytałam pomiędzy podoba mi się,
  dlatego może tak mnie raził ten strach.
  Co złego, to nie ja :)
• 
  Dusia2000 rok temu

  Nyuu dobra interpretacja, o zobojętnienie i wypłukanie się tu rozchodzi. Dzięki :)
• 
  Nyuu rok temu

  Dusia2000 wiem :)
• 
  MartynaM rok temu

  Założyłam wygodne buty,
  mama mówiła, że tylko takie do przejścia.
  
  Jednak ścieżka kończy się, nie widzę
  rozdroży i zawrócić trudno.
  Gdzieś płot ceglany, ale jak przeskoczyć
  strach?
  
  Stoję więc w połowie drogi, powoli zdejmuję buty,
  kładę się na trawie i czekam
  na nowe możliwości.
  
  Może przyjdą.
  
  Dusia ja bym jakoś w ten deseń. Pokombinuj może jeszcze.
  
  Fajnie, że wróciłaś. Chłopaki usychali z tęsknoty. Musiałam ja ich pocieszać, a wiesz że to nie jest moją mocną stroną, dlatego nie znikaj więcej.
• 
  Szalej. rok temu

  O. Bardzo fajna wersja. Chociaż ja bym zostawił ten szałas, Niechby wypleciony z tej trawy. Takie obrastanie, zagarnianie postaci przez bezsilność.
• 
  MartynaM rok temu

  Szalej.
  czyli...
  
  Stoję w połowie drogi, powoli zdejmuję buty,
  z trawy wyplatam szałas i czekam
  na nowe możliwości?
• 
  Szalej. rok temu

  MartynaM raczej
  
  Z trawy wyplatam szałas
  Tylko dla siebie.
  
  Tu chodzi chyba stricte o takie wewnętrze. O taką samotność, która aż kipi. Takie jasno i wyraźnie : odczepcie się ode mnie. Ja tak to widzę.
• 
  Szalej. rok temu

  Albo:
  
  Stoję w połowie drogi, powoli zdejmuje buty,
  kładę się w trawie, a ona staje się mietrwalym szałasem.
  
  Tylko moim.
• 
  MartynaM rok temu

  Szalej. ja trochę inaczej odbieram... jest strach przed wejściem w nowe możliwości, może jest i ochota zamknąć rozdział, co sugeruje koniec ścieżki, tylko peelce potrzebny czas na znalezienie nowej drogi, a to możliwe dopiero kiedy zamknie starą.
  
  Jakoś tak.
• 
  Szalej. rok temu

  MartynaM oby nie ?
• 
  Dusia2000 rok temu

  Szalej. O! Ta wersja mi się podoba. Pomysł z wyplataniem szałasu z trawy też. Dzięki za sugestie i pomysł :)
• 
  Dusia2000 rok temu

  Taki mój urok, że raz się pojawiam, a raz znikam, dzięki za zajrzenie i pomysł :)
• 
  Szalej. rok temu

  Dusia2000 ładnie. Moje to ci śmierdzą już ? gdyby nie fakt, że to mimo wszystko trochę o mój wiersz, byłbym zazdrosny ? ale trzeba przyznać, że Martyna fajnie to ubrała :)
• 
  Szalej. rok temu

  W ogóle to zajrzała byś czasem i pod moje teksty :p
• 
  Szalej. rok temu

  I mój. Nie o mój ?
• 
  Dusia2000 rok temu

  Szalej. Ja tu w ogóle mało zaglądam, więc nie wymagaj za dużo ?
• 
  Dusia2000 rok temu

  Szalej. Toż to piszę, że podoba mi się ta wersja, a z tego co czytam, to Martyna napisała o trawie, a Ty o szałasie wyplecionej z tej trawy ?
• 
  Dusia2000 rok temu

  wyplecionym*
• 
  Szalej. rok temu

  Dusia2000 pf!
• 
  Dusia2000 rok temu

  Szalej. Co Pan tu prycha? ;P
• 
  Szalej. rok temu

  Dusia2000 na Pani tłumaczenia :)
• 
  Dusia2000 rok temu

  O Panie, ja tu oszaleję. :)
• 
  Szalej. rok temu

  Dusia2000 przez twe oczy, twe oczy zielooone... ?
• 
  Szalej. rok temu

  Zresztą. I ja. I nie zaglądaj jednak, cofam to ?
• 
  Dusia2000 rok temu

  Szalej. Oszalaaaaaałem:)
• 
  Szalej. rok temu

  Dusia2000 łam :)
• 
  MartynaM rok temu

  Chyba druga lepsza.
• 
  Szalej. rok temu

  Mnie też się tak wydaje.
• 
  Szalej. rok temu

  No ale Dusia zdecyduje sama, kiedy już zajrzy :)
• 
  Rok rok temu

  Nie powala, nijaki, stereotypowe obrazowanie.
  Ale zapis poprawny.
• 
  Monia rok temu

  Jakby o życiu,które jak wiadomo jest pełne różnych przeszkód,a te stanie w miejscu to moim zdaniem brak pewności w działaniach jakie człowiek podejmuje taka moje skojarzenie ma dla mnie twój tekst pozdro 4 ?.
• 
  Monia rok temu

  *takie sorki
• 
  Lotos rok temu

  Ciekawy wiersz, pobudza do refleksji.
• 
  Jordan Tomczyk rok temu

  W takiej właśnie sytuacji są ci wszyscy, którzy napotykając na przeszkody boją się z nimi zmierzyć i przez to tkwią w miejscu, nie wiedząc nawet, co może czekać na nich za przysłowiowym murem. 5?
• 
  piliery rok temu

  To lubię. Takie stany nie są obce wielu z nas. Zbudowanie schronienia daje pozory bezpieczeństwa ale szałas to krucha konstrukcja. Na dodatek odgradza nas od świata.
• 
  Dusia2000 rok temu

  Słuszne stwierdzenie :) dzięki za przeczytanie

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania