Pnącza inności

Pośród zielonych gajów i pradawnych lasów

jawią się ekscentryczne istoty,

kształtem niby ludzkie, a jednak różnią się jedną rzeczą:

człowiek ma skórę, one zaś bujną roślinność.

Całe zielenią pokryte, niczym szmaragdową suknią odziane.

Ktoś ma różowe kwiaty, zaś inny - rozłożyste krzewy.

Każdy istny unikat w tym balu flory.

Lecz choć wokół radość i euforia,

nie brak tu i onyksowych pnączy dramatu.

Jeden z roślinnych bytów

przygląda się innym tańczącym kompanom.

Niby każdy inny, a jednak tylko on się najbardziej wyróżniał.

Tamci mieli malutkie i rozłożone pąki kwiatów,

on zaś - wielkie, pokrywające niemal całe ciało.

Oni byli okryci zielonym buszem,

on natomiast - pnączami i kolcami odziany.

Wtem odmienionemu ujawnia się pomysł:

jeśli będzie bardziej podobny, to będzie pasować.

Momentalnie zaczął obrywać płatki kwiatów,

a te były coraz mniejsze i mniejsze.

Bolało go to, a złociste łzy moczyły mu liście.

Jednak nie zaprzestawał.

Obrywał pnącza, zadając sobie jeszcze większe rany.

Na ich miejsce przyczepił mech i krzaki.

Teraz, po tej metamorfozie,

mógł wreszcie dołączyć do tańczących towarzyszy.

Lecz gdy tylko zrobił pierwszy krok,

padł na ziemię - pusty i wątły.

Wszystkie kwiaty obumarły,

krzaki i mech, sztucznie przyczepione, odpadły szybko niczym liście jesienią.

Leży tak martwy, wtapiając się w matczyną ziemię.

A w tym czasie do tańczących dołączyła nowa istota,

również całkowicie odmienna, gdyż żadnych kwiatów nie miała.

Ale tamci, zamiast ją odrzucić, przyjęli ją z radością.

Zachwycali się odcieniami zieleni, które na sobie miała,

gdyż inność to nie przekleństwo, lecz najprawdziwszy dar.