Po co pisze?

Nie ma sensu, żebym pisał,

choć myśl w głowie ciągle śwista,

jak wiatr w ruinach duszy mojej,

co nie zna już nadziei zdroje.

Nie ma sensu, żebym istniał,

jestem cieniem, echem, listem

niedoręczonym w czasie burzy —

życie mnie tylko męczy, nie służy.

Moje dni są policzone,

niczym monety w dłoni spłonę,

każdy wschód słońca — jak zadrwienie,

każdy sen — kolejne tchnienie.

Serce od prądu odłączone,

zamarznięte, odrzucone,

nie pompuje już marzenia,

tylko cicho — trwa w milczeniach.

Ale skoro piszesz — jeszcze tli się coś.

Choć cień, to jednak cień to gość.

A każdy wers, nawet najciemniejszy,

może być krzykiem: „Jeszcze żyję, jeszcze wierzę…”

Jeszcze żyję, jeszcze wierzę,

choć to wiara na krawędzi,

wisi cieniem nad otchłanią,

tam, gdzie śmierć z nadzieją tańczą.

Jeszcze jestem — choć w kawałkach,

pęknięty jak szkło na palcach,

ale każde moje słowo

jest jak krzyk, że wciąż gotowość.

Może świat mnie nie chce znać,

może nikt nie będzie płakać,

ale dopóki piszę, trwam,

a więc... w ciszy słychać znak.

Nie ma sensu? — może nie.

Ale kto to sprawdzi, gdzie

kończy się cień, a zaczyna światło,

gdzie ból przestaje być przekleństwem, a staje się siłą?

Aż coś z tego wyrośnie — może płomień,

co rozświetli to, co dzisiaj tonie,

może most nad własnym gniewem,

może szept, że warto — chociaż nie wiem.

Nie wiem nic — i to mnie boli,

jakby świat się ze mnie śmiał powoli,

ale w tej niewiedzy też jest miejsce,

na coś nowego — jeszcze niepewne, lecz czyste.

Bo skoro jestem, skoro słowo płynie,

to znaczy, że jeszcze nie zgasłem całkiem w ciszy,

a póki wers oddycha — nawet w krzyku,

jestem wciąż żywy… jestem wciąż w życiu.

Więc może sens to nie wielkie rzeczy,

nie zwycięstwa, nie wzniosłe przestrzenie,

może sens to tylko chwila — krucha, mała,

gdy mimo wszystkiego — dusza nie zamilkła, lecz śpiewała.