po strunach ciszy

podzielona ułamkami

ulotnych chwil

nie przemija

wydziera myśli

rwie z kopyta w samotną piaszczystą drogę

wyrwij się zaraz nim zginiesz nieświadomy istnienia

głębi wiecznie wolnej od nienawiści

szelest liści przecina membrany

drga metaforą struna wierszy

w głowie poety zagubionego w świecie myśli

na granicy obłąkania

nie zna innej ciszy