Pociągi

Pociąg odjeżdża — w mgłę, w niepowroty,

Za szybą płyną ślady, jak rozmowy,

Co nie zdążyły zamknąć się w pieszczoty,

I w słowie — zostać, choćby połowicznie.

Tu siedzę sam — gdzie miejsce wciąż pamięta

Czyjś oddech, dotyk, szmer papieru w dłoni,

I myśl, że każda chwila jest przeklęta,

Gdy nie ma kogo z niej uchronić.

Za oknem świat się w światło rozpuszcza,

Jakby chciał jeszcze coś powiedzieć szeptem,

A ja — w odbiciu — widzę tylko z bliska

Twarz, co się dawno stała powietrzem.

A kiedy stacja rozleje się ciszej,

Zostanę — z biletem, co nic nie znaczy,

I z brakiem, który jak echo wciąż słyszę,

Choć wiem, że nikt już nie odwróci twarzy.