pod łóżkiem było miasto

a pod łóżkiem było miasto

włosów kurzów sznurków

i zgubionych guzików

(z kieszeni taty kiedy jeszcze żył)

szłam tamtędy

na czworaka

mama krzyczała z kuchni

że ziemniaki kipią

a ja

szukałam palcem

– tego co nieistotne

miasto szeptało po cichu

szeleszczeniem reklamówki

i echo tramwaju z pamięci

tam był kot

nie mój

ale bywał

czaił się w rozdarciu podłogi

gdzie czas przechodzi w inny czas

– popołudnie

w nie-mieście

i nagle zgasło światło

i zostałam tylko ja

i te wszystkie guziki

co nie trzymały już niczego

(może tylko mnie

na miejscu)