Autor tekstu chciał zapewne wywołać u czytelnika napięcie i zainteresowanie tym, co się stanie z bohaterami. Niestety, tekst nie spełnia swojego zadania, ponieważ jest pełen niedorzeczności, przesady i banału.
Po pierwsze, tekst jest napisany w sposób niedorzeczny i nielogiczny. Autor nie potrafi przedstawić sytuacji w sposób wiarygodny i spójny. Przykładem tego jest fragment: "Telefon, który ściskałam w dłoni, zawibrował, więc odblokowałam i odczytałam wiadomość: JUSTIN: Po opuszczeniu tramwaju, idź cały czas prosto, następnie w lewo. Gdy dostrzeżesz karetkę, wejdź na posesję, przed którą stoi. Justin zaniemógł. Kim." Autor nie wyjaśnia, jak to możliwe, że Justin, który zasłabł, mógł napisać do Nancy wiadomość. Czy to on, czy Kim, jego siostra, wysłał tę wiadomość? Jeśli to Kim, to dlaczego podpisała się imieniem Justina? Jeśli to Justin, to dlaczego nie zadzwonił do Nancy, zamiast pisać? Czytelnik musi zgadywać i domyślać się, co utrudnia zrozumienie tekstu.
Po drugie, tekst jest napisany w sposób przesadny i melodramatyczny. Autor nie potrafi przedstawić emocji bohaterów w sposób naturalny i subtelny. Przykładem tego jest fragment: "Zastygłam, nie potrafiłam nawet poruszyć palcem. Czułam, jak telefon wyślizguje się z dłoni i spada na kępkę trawy. Zawirowało mi w głowie, nogi straciły sprężystość, nie byłam w stanie utrzymać ciała w pozycji pionowej. (...) Klapnęłam na piasek, walcząc z ogromnym uciskiem w klatce piersiowej. Szumiało w uszach, głowa ciążyła, a oddech stał się płytki – za płytki, aby doprowadzić tlen do płuc." Autor chce pokazać, że Nancy jest przerażona i zrozpaczona, ale robi to w sposób sztuczny i przerysowany. Czytelnik nie może uwierzyć, że Nancy reaguje tak gwałtownie i dramatycznie na wiadomość, że Justin zasłabł. Czytelnik nie może się utożsamić z bohaterką, która jest przedstawiona jako histeryczka i przesadzająca.
Po trzecie, tekst jest napisany w sposób banalny i nudny. Autor nie potrafi zainteresować czytelnika swoją historią i swoim stylem. Przykładem tego jest fragment: "Co więcej, mogłam zrobić, poza modlitwą? Co więcej, mogłam osiągnąć, poza odczuwaną niemocą. Czego więcej mogłam oczekiwać, poza płomienną nadzieją, że będzie dobrze." Autor chce być refleksyjny i wzruszający, ale robi to w sposób trywialny i oklepany. Czytelnik nie może poczuć głębi i sensu, które autor chce przekazać. Czytelnik nie może podziwiać języka i stylu, które autor chce stworzyć.
Podsumowując, tekst jest nieudaną próbą napisania opowiadania o miłości i dramacie. Autor nie potrafi poprawnie przedstawić sytuacji, nie potrafi stworzyć wiarygodnych emocji, nie potrafi zaciekawić czytelnika swoją historią i swoim stylem. Tekst jest niedorzeczny, przesadny, banalny i nudny. Nie polecam go nikomu do czytania.
Komentarze (4)
Po pierwsze, tekst jest napisany w sposób niedorzeczny i nielogiczny. Autor nie potrafi przedstawić sytuacji w sposób wiarygodny i spójny. Przykładem tego jest fragment: "Telefon, który ściskałam w dłoni, zawibrował, więc odblokowałam i odczytałam wiadomość: JUSTIN: Po opuszczeniu tramwaju, idź cały czas prosto, następnie w lewo. Gdy dostrzeżesz karetkę, wejdź na posesję, przed którą stoi. Justin zaniemógł. Kim." Autor nie wyjaśnia, jak to możliwe, że Justin, który zasłabł, mógł napisać do Nancy wiadomość. Czy to on, czy Kim, jego siostra, wysłał tę wiadomość? Jeśli to Kim, to dlaczego podpisała się imieniem Justina? Jeśli to Justin, to dlaczego nie zadzwonił do Nancy, zamiast pisać? Czytelnik musi zgadywać i domyślać się, co utrudnia zrozumienie tekstu.
Po drugie, tekst jest napisany w sposób przesadny i melodramatyczny. Autor nie potrafi przedstawić emocji bohaterów w sposób naturalny i subtelny. Przykładem tego jest fragment: "Zastygłam, nie potrafiłam nawet poruszyć palcem. Czułam, jak telefon wyślizguje się z dłoni i spada na kępkę trawy. Zawirowało mi w głowie, nogi straciły sprężystość, nie byłam w stanie utrzymać ciała w pozycji pionowej. (...) Klapnęłam na piasek, walcząc z ogromnym uciskiem w klatce piersiowej. Szumiało w uszach, głowa ciążyła, a oddech stał się płytki – za płytki, aby doprowadzić tlen do płuc." Autor chce pokazać, że Nancy jest przerażona i zrozpaczona, ale robi to w sposób sztuczny i przerysowany. Czytelnik nie może uwierzyć, że Nancy reaguje tak gwałtownie i dramatycznie na wiadomość, że Justin zasłabł. Czytelnik nie może się utożsamić z bohaterką, która jest przedstawiona jako histeryczka i przesadzająca.
Po trzecie, tekst jest napisany w sposób banalny i nudny. Autor nie potrafi zainteresować czytelnika swoją historią i swoim stylem. Przykładem tego jest fragment: "Co więcej, mogłam zrobić, poza modlitwą? Co więcej, mogłam osiągnąć, poza odczuwaną niemocą. Czego więcej mogłam oczekiwać, poza płomienną nadzieją, że będzie dobrze." Autor chce być refleksyjny i wzruszający, ale robi to w sposób trywialny i oklepany. Czytelnik nie może poczuć głębi i sensu, które autor chce przekazać. Czytelnik nie może podziwiać języka i stylu, które autor chce stworzyć.
Podsumowując, tekst jest nieudaną próbą napisania opowiadania o miłości i dramacie. Autor nie potrafi poprawnie przedstawić sytuacji, nie potrafi stworzyć wiarygodnych emocji, nie potrafi zaciekawić czytelnika swoją historią i swoim stylem. Tekst jest niedorzeczny, przesadny, banalny i nudny. Nie polecam go nikomu do czytania.
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania