Podróż

Będąc tu, na tym świecie, nie spodziewałam się gry aktorskiej. A jednak to ona stała się całym moim życiem. Kim jestem? Chciałabym to wiedzieć. Jak się nazywam? Jeszcze miesiąc temu Aleksandra. A teraz? Nie przywiązuje wagi do mojej tożsamości na dowodzie. I tak znów ktoś mnie wyśledzi, znajdzie trop i możliwość zgładzenia niewygodnego świadka. Czasem zastanawiam się, co by było gdyby mój ojciec nie robił interesów na boku, nie zadawał się z mafią. Mówił, że to nic złego. Ale tylko idiota wsadzałby rękę do lwiej klatki mówiąc, że to jak najbardziej bezpieczne. I sprzątnęli go na naszych oczach. Matka wiedząc o jego ciemnych interesach w żaden sposób nie reagowała. Miała pieniądze na kosmetyczkę i inne przyjemności. W obliczu jego śmierci nie pomyślała o mnie lecz wybiegła do ojca osuwającego się po ścianie zostawiając ślady krwi na ścianie. Tak więc i ona zaliczyła kulkę w głowę. Przeszył mnie wielki ból. Widząc ich śmierć umierałam razem z nimi. Moja dusza, moje serce umierało cząstka po cząstce. Na końcu umarła nadzieja, że oboje odwrócą się od mamony i poświęcą czas swojemu króliczkowi. Niestety jedyne na co było ich stać to dać 200 złotych na drobne wydatki. Po jakimś czasie policja aresztowała połowę z tych bandziorów. Teraz ta druga poluje na mnie. Tak więc jak zwykle spakowałam swoją walizkę i z zegarkiem na ręku opuściłam mój stary schron na Bawarii. Czując odrobinę sentymentu zamknęłam drzwi na klucz przeciągając ten moment jak najdłużej. Lubiłam tu żyć. Egzystencja wydawała się prosta. To miejsce zapomniane nawet przez Boga. Tylko ja, stary młyn i kilku wieśniaków.

-Proszę oddać klucz. Nie mamy czasu. Za 12 godzin musisz być we Francji- odparł sucho komisarz zabierając klucz z moich rąk tym samym budząc mnie do rzeczywistości.

-Bonjour moi France!- odparłam szeptem pakując walizkę i siebie samą do auta.