Podwodny kombinat

Za dnia schodzę tam, gdzie ryby rozmawiają ze mną

i chronią mnie przed złym człowiekiem.

Wychodzę nocą na ląd, kiedy jeszcze śpią duchy czasów

i szukam drogi do świata,

do miejsc jeszcze całkiem nieumarłych, a już pokrytych rybią łuską.

Poczerniałą od kłamstw, skamieniałą, śmierdzącą uryną i wymiocinami z parszywej moralności.

 

Tam na dnie oceanu jest świat bez brudnego wzroku i bez pudrowanych masek.

Średnia ocena: 4.3  Głosów: 3

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (3)

  • Dekaos Dondi 05.03.2023
    Aquaman↔Coś jest na rzeczy, w Twoim tekście. Aczkolwiek, ocean przytłacza. Wyklucza w pewnym sensie. Zgodnie z maksymą: nie ma nic za darmo. Jeżeli coś zyskujesz, to coś tracisz. Lecz czy na pewno w każdych okolicznościach?→Tym bardziej takich, ''że aż ryby przemówiły"↔ Wszak nie można uszczęśliwiać na siłę:)↔Pozdrawiam?:)
  • Aquaman 05.03.2023
    Jeśli by się zagłębiło w powstawanie świata, to jest na rzeczy, że człowiek wyszedł z wody. Syreny i inne uczłowieczone stwory są tego dowodem. Czy ryby nie mówią? Nikt nie zaprzecza, ani nie potwierdza. Wiedza nas utwierdza w nieprzekonaniu. Hej, cieszy mnie pierwszy komentator i pierwszy cichociemny.
  • 00.00 06.03.2023
    Na dnie nie ma ludzi, ale gdyby tak bliżej się przyjrzeć są inne typu. ?
    W nie swoim gatunku łatwiej się odnaleźć jako indywidualność. ?

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania