Poezja i proza

1

Gdy szybujesz ponad swoim czasem, daremnie wiesz, co ci przeszkadza być. Marzysz o dawnych obszarach spokoju, ale, jak podarte istnienia, uciekły. Są tam, dokąd zmierzasz: gdzie gasną minuty nie twojego czasu. Bo jesteś, żyjesz i pragniesz tylko tu, wyłącznie ze mną. Jak ten, co żył w prośbach do Boga, by zamknął mu oczy, ponieważ straceńczo sądził, że istnieje bez przyczyny.

Pozostawiam ci w darze śmiertelną gałązkę oliwną, wawrzynowy płacz wtopiony w bursztyn. Na próżno starasz się zrozumieć, dlaczego cień odbity od ciebie, jest jaśniejszy, a słońce nie wędruje w orszaku z tęczy. Kalecząc skrzydła przestrzenią zwątpienia, omijasz zatoki żalu.

Wierzę w twój powrót. Jeżeli zdarzy nam się piekło wzajemnego znieczulenia i będziemy poza sobą równie szczęśliwi jak teraz, pamiętaj: „teraz” potrwa bez naszego udziału, gdyż nie można rozłączyć tych, co są nierozłączni.

Bo to przecież nie tak, że jestem twoją odpowiedzią. To ty jesteś moim znakiem zapytania. Biegnąc patrzysz w roziskrzony ocean uśmiechów. Istnieją wtedy raje i przysięgi. Jest więc z tobą tak, jak by ci dano utworzyć obraz, którego nie zdążysz zobaczyć i pytasz, jakim się stanie, zanim ożyje w cudzym spojrzeniu. Nim błysk, dany ci na próżno, spodoba się sercom twoich naśladowców.

2

Gdy szybujesz ponad czasem

daremnie wiesz co przeszkadza być

Marzysz o dawnych obszarach spokoju

ale uciekły

Są tam dokąd zmierzasz

gdzie gasną minuty

Bo jesteś, żyjesz i pragniesz tylko tu

wyłącznie ze mną

Jak ten co żył w prośbach do Boga

by zamknął mu oczy

Pozostawiam ci śmiertelną gałązkę oliwną

wawrzynowy płacz wtopiony w bursztyn

Na próżno starasz się zrozumieć dlaczego cień odbity od ciebie

jest jaśniejszy

a słońce nie wędruje w orszaku z tęczy

Kalecząc skrzydła przestrzenią zwątpienia

omijasz zatoki żalu.

Wierzę w twój powrót

Jeżeli zdarzy nam się piekło wzajemnego znieczulenia

i będziemy poza sobą równie szczęśliwi jak teraz

pamiętaj: „teraz” potrwa bez naszego udziału

gdyż nie można rozłączyć nierozłącznych

Bo to przecież nie tak, że jestem twoją odpowiedzią

To ty jesteś moim znakiem zapytania

Biegnąc patrzysz w ocean uśmiechów

Istnieją wtedy raje i przysięgi

Jest więc z tobą tak, jak by ci dano utworzyć obraz którego nie zdążysz zobaczyć

i pytasz, jakim się stanie, zanim ożyje w cudzym spojrzeniu

Nim błysk, dany ci na próżno, spodoba się sercom twoich naśladowców.

1

Jak z kilku nastrojowo rozbieżnych przydawek w zdaniu, emocjonalnych uzupełnień podmiotu, rodzi się nowy i nieuchwytny kształt, a ich suma staje się zbiorem doświadczeń zestrzelonych w ostateczne, podświadome wrażenie, które może być przeżyciem zdolnym do wzbudzenia wzruszeń, ich wieńczącym akordem, tak i on, poniewczasie, z odrazą stwierdzając, że jego wczorajszy świat runął w przepaść dzisiejszych wątpliwości, że nie opiera się na solidnych, niezmiennych podstawach, bo podstaw takich już nie ma, gdyż zostały podważone i zamazane wieloznacznością, a w miejscu poprzednich, zagubionych i bezpowrotnie utraconych, dostrzega złudną pewność niejasnego celu, chwiejne rojenia, zaprzepaszczone majaki, buduje zdania rekonstruujące świat. Nasyca swoją prozę przebrzmiałymi wyrażeniami, a ich suma, staje się zlepkiem archiwalnych nastrojów i nowych określeń. Ich końcowym i ostatecznym wyrazem.

2

Z kilku nastrojowo rozbieżnych przydawek

emocjonalnych uzupełnień podmiotu

rodzi się nieuchwytny kształt

Jak ich suma staje się zbiorem doświadczeń

podświadomym wrażeniem

przeżyciem wzbudzającym wzruszenia

akordem

tak i on

poniewczasie

z odrazą wie

jego wczorajszy świat runął w przepaść dzisiejszych wątpliwości

nie opiera się na solidnych podstawach

Podstaw nie ma

zostały podważone

zamazane wieloznacznością

w miejsce poprzednich

bezpowrotnie utraconych

złudna pewność niejasnego celu

chwiejne rojenia

zaprzepaszczone majaki

Buduję zdania rekonstruujące świat

Nasycam prozę przebrzmiałymi wyrażeniami

zlepkiem archiwalnych nastrojów

ich końcowym i ostatecznym wyrazem.