Poezja to iluzja

Nie czytamy ulubionych wierszy,

ich natura przytłacza, wymusza posłuszeństwo.

Nie kochamy nikogo,

bo i po co.

Zobacz, jak odmieniam słowo kocham.

Nie kocham.

Zakodowałem w sobie niechęć do ludzi,

ugłaskanych słów,

matka zawsze mówiła: nie ufam milusińskim,

wybieram chamów.

I coś w tym jest. Ta cała twórczość ku czci.

Sto lat i padł.

W kominku skwierczy, iskrami sypie sosna,

dlaczego nie było mnie stać na brzozę, czy buk?

Wyrwany ząb, czy kalkulacja

Próżność.

Jakoś to będzie.

Podobno przekuwam na ból to co było.

A było?

Poezja, matka wszechrzeczy

łka.

Kto potrafi zapisać czułość utoczoną krwią,

odgryźć tętnice i czekać.

Nie lubię porównań, ale jest taki teatr udarty ze czci,

matecznik niespełnionych snów, jest miejsce, gdzie

ludzkie życie znaczy mniej więcej tyle ile garstka ziemi

rzucona na grób przyjaciela.

Miałem nie pisać o tym co było.

Nieładnie.

Podpowiedz mi nowe słowo: miłość.

A co to takiego?

____________

https://www.youtube.com/watch?v=g1nZ785I6fs