Póki trwają wspomnienia

Idę poprzez

ubezwłasnowolnione sumienia,

poprzez bezdroża, gdzie czeka

Twój sen.

Trwam w ciemności, nie widzę

własnego oddechu.

Dźwigam na karku obłąkany zmierzch,

podziwiam swój poemat

na dnie podmiejskiej kałuży.

Wybuchł poranek, sypią się

niepotrzebne spojrzenia,

spadają w przepaść urojenia.

Oszukała mnie jeszcze jedna wieczność,

jeszcze jeden proroczy sen.

Zatańcz ze mną, póki trwają

w nas wspomnienia.