Pokój

Uwielbiam nowoczesną architekturę, dlatego jestem niesamowicie dumna z wystroju mojego pokoju. Zaznaczam, że wszystko co się w nim znajduje bylo mierzone moimi wlasnymi rękami, a każdy mebel zamawiany byl pod moim osobistym nadzorem. Ogólnie rzecz biorąc jest to pierwsze pomieszczenie w moim życiu, które sama urządzilam, więc wszelkie pochwaly niesamowicie polechtaly by mojego ego.

Nigdy nie miewalam zbyt wielu gości, ale gdy już ktoś się trafial, na widok moich wytapetowanych ścian mówil tylko, że wyobrażal sobie ten pokój inaczej. Pomimo mojego przygaszonego entuzjazmu, z przykrością przyznaję rację wszystkim moim bylym i przyszlym gościom.

Pokój rzeczywiście jest ladny, nowoczesny i starannie wykończony, ale jego ściany już ponad dekadę temu zaszly okropną zgnilizną. Tapeta odchodzi od natloku myśli, a listwy puszczają pod naciskiem traum. Slodki zapach świec wylewający się z wnętrza potężnego biurka, ledwo maskuje smród palonych mostów, a drzwi szafy nie utrzymują już niedomkniętych spraw, które wysypują się na porysowaną podlogę.

Najgorsze i najobrzydliwsze jest jednak lóżko. Starannie nakryte, male ale niesamowicie wygodne, odgrywa najokrutniejszą rolę martwej pulapki na ledwo żywego czlowieka. Wpadnięcie w otchlan bez dna byloby milą wycieczką w porównaniu do podróży jaką oferuje owy mebel.

Dlugie noce spędzilo na torturowaniu mnie dziwnymi snami, które budzily strach albo dawaly nadzieję. Innymi razy wypychalo moje powieki wykalaczkami do granic możliwości, żebym tylko nie zasnęla. We wnętrzu tego lóżka toczy się wojna tak wyczerpująca, że za dnia nie mam sily na wdawanie się w inne konflikty. Najciężej jest jednak podać przyczynę swojego zmęczenia, bo kto weźmie na poważnie walkę wśród pościeli?

Mimo, że w pokoju utrzymywany jest względny porządek i cisza, to pomieszczenie histerycznie stara się wolać o pomoc dla swojego wlaściciela. Nie dziwi mnie, dlaczego nikt nie chwali mojego pokoju. Jest tu zbyt wiele depresyjnych książek, a moja obecność w nim, sprawia że powietrze jest duszące.