Pokój zagadek

Od tej strony numery rosną od Wisły,

I pięknie jest, nawet gdy pada deszcz.

Otaczają mnie podupadające budynki,

I nowych osiedli tynkowa biel.

O tej porze trochę tu pusto i straszno,

Choć wcale nie jest jeszcze tak późno.

Słońca kopuła jeszcze nie zgasła,

Chodzę w deszczu prawie na próżno.

Patrzę, na te wszystkie szczegóły,

Które jednak wciąż zachwycają mnie,

I nie przejmuję się tym w ogóle,

Że może innych obchodzą mniej.

Zachwycam się wciąż nad cegłami,

Kamienic niemal stuletnich,

I kłaniam się przed ulicami,

Dawnej świetności pobladłej.

Zamgielne to wszystko i ciche,

W chwili oczekiwania,

Aż ktoś wreszcie przyjdzie,

I przerwie te moje bajdurzenia.

Bo choć wiem, że ten czas i miejsce,

Jest tylko formą przejściową,

Zatapiam się teraz w przestrzeń,

By po chwili chwycić za powieść nową.