pokolenie

nie boję się ja to rozumiem

kiedyś przyjdzie układać się do grobu

rozkwitanie pachnie wiosną

w powietrzu czuć prochem

każde pytanie słowną odpowiedzią

zabiorę cię nad Wisłę pomyślę

na przepustce

na urlopie

na spacer

odpowiem na pytania

zadane przeszłej epoki

na wodzie baboki

wrócę z medalami

oby nie bez nogi

wokół przestrzeń myśli po głowie

w okopach zimno i błoto

krążą ptaki ponad korytem rzeki

samoloty wysoko

zrzucają niespodzianki

świąteczne bombki

z życzeniami od matuszki

kołyszesz biodrami wędkarz łowi

na ławce obejmują się zakochani

ktoś mierzy do mnie wzrokiem

odpowiem uśmiechem

wiedz że wszystko upada

nie przejmuj się moja rada