Polana miłości

Na łące, pustej i uschłej nieśmiałe słońce niegdyś wstało

Nieśmiałym promieniem swoim nieśmiałe drzewo ogrzało

A drzewo choć stoi od dawna, to słabsze jest z chwili na chwilę

Niegdyś wyraźnie zielone, latały wokół motyle,

niegdyś w siłę rosło, korzenie zapuszczało,

Dziś już, w zapomnieniu samotne drzewo spróchniało

Lecz przyszedł promyk nadziei od słońca nieśmiałego co wzeszło nad moją łąką kiedy ujrzałam Jego Promykiem swoim nieśmiałym ogrzało drzewo spruchniałe. Wyrosły na nim dwa listki, takie małe- nieśmiałe

I w światła poszukiwaniu ku sobie się odwróciły

Słońce śmielej zajaśniało, chmury się rozstąpiły Na łąkę wleciały motyle i pędząc jak szalone

obijały się o siebie każdy w swoją stronę

Motyle były barwne, ogarnęły myśli moje

i na łące miłości już nie wiało spokojem

Wtedy nastała wiosna,

na niebie znów zajaśniały tętniące życiem promienie u świeżo zakochanej

Kwiaty wyrosły pachnące,

motyli cała chmara,

drzewo już w liściach zielone

i słońca śmiała flara

A flara ta dwie łąki ze sobą łączyła,

mojemu sercu do Niego drogę oświeciła.

I nie wiedząc kiedy, obie łąki nieśmiałe

złączyły się w jedną miłości polanę

Po czasie, przestały latać motyle

i kwiatów nowych nie rośnie już tyle

Lecz rośliny, któreśmy wspólnie zasiali

korzenie mają silne niby ze stali

A po drzewie starym śladu już nie ma

bo z pamięci wyparliśmy zapomniane drzewa

Jest jedno, to nasze

Silne i zdrowe

największą burzę przetrwać gotowe

I choć na polanie motyli już nie ma

a rosną tylko spokojnie kwiaty i drzewa

to piękno jej całej okazałości

można dostrzec dopiero w dojrzałej miłości

Lecz jak to nieraz w przyrodzie bywa

wszystko, co dobre z czasem upływa

Chociaż drzewa przestały nawałnice i burze

choć powodzie przetrwały kwiaty małe i duże

To kiedyś może nadejść trzęsienie ziemi

i krajobraz polany z powrotem się zmieni

Rozstąpi się w połowie na dwie łąki małe

i na każdej zostanie tylko drzewo spróchniałe

*gdzieś z okolic klasy 1 liceum, więc stare jak świat, ale zobaczymy jaki będzie odbiór