Pole

Komentarze (9)

• 
  piliery rok temu

  Jaskółki otaczają drzewa czy gmach? Korzenie w ciemnej materii wiją swój świat? Czego korzenie? O_O
• 
  Pocolum rok temu

  Rozmyślając nad sytuacją słonecznika przyszła mi go głowy pewna myśl. Słonecznik jako obraz całości ,synonim przenikających się światów. Oddzielonych w sposób magiczno -naukowy. Świat zewnętrzny czyli owocnik słonecznika delektując się otoczeniem za pomocą fotosyntezy- świata wewnętrznego, który determinowany przez oddziaływanie czynników świata zewnętrznego-wzrasta-ten słonecznik. Świat ukryty w ciemnej materii, próg istnienia,podstawa egzystencji,gdyż nasiono wpierw wypuszcza korzeń, a następnie łodygę i listki. W ciemnej materii dzieją się rzeczy niebywałe. Zazwyczaj to korzenie ostatnie obumierają jeśli zachodzi proces w starości i zdrowiu ,właściwy dla organizmu żyjącego.
  A co do jaskółek gmach jest otoczony drzewami a one latają to tu to tam. Niby jedna ,ale wszystkie są połączone w tańcu obiadowym.
• 
  Pocolum rok temu

  A może to chodziło o metaforę a synonim w tej wypowiedzi będzie raził jak słonko na pustyni :(
• 
  Pocolum rok temu

  /
• 
  Pocolum rok temu

  A może porównanie to hiperbola, było najpierw przeczytać co się napisało. Jak to mówił jest możliwość uczyć się na błędach :)
• 
  piliery rok temu

  Pocolum "Może chodziło o metaforę?" "Może porównanie to hiperbola?" Sugerujesz że Twój tekst to pismo automatyczne? Faktycznie. Masz rację: "Było przeczytać co się napisało." Zawsze, przed publikacją czytaj co napisałeś. Wyszedł Ci bełkot. Podobnie w odpowiedzi na mój komentarz.
• 
  Grain rok temu

  Podedukuj się
  
  https://www.youtube.com/watch?v=ETSv24JPIOI&list=RDMM&index=6
• 
  Grain rok temu

  Krajobraz z wilgą i ludzie
  W tej okolicy jest zbyt uroczyście
  Jaskółki kreślą nad wodami freski
  W dzbanie jeziora drzemie chłód niebieski
  A usta milczą to, co widzą oczy
  Światło szeleści, zmawiają się liście
  Na baśń, co lasem jak niedźwiedź się toczy.
  Gdzie jest ta miłość chodząca bezkarnie?
  W ubiorze błazna, ptaka i anioła
  Ona spod ziemi niebieskie latarnie
  Tańczącą stopą pod sad nasz przywoła
  Ludzie wieczorem siedząc pod jabłonią
  Będą się modlić i zabijać o nią.
  Im się sprzedaje święcone obrazki
  I wodą burze ucisza się w nich
  Grają organy i z twarzy im maski
  Zrywa idący poprzez popiół mnich
  A wtedy widać, że święci i oni
  Smucą się w cieniu tej samej jabłoni.
  A do tych ludzi starczy zejść z pagórka
  Zaklaskać w dłonie i wyciągnąć z mroku
  Skrzypce, gdzie śpiewka stroszy siwe piórka
  A staną w tańcu, choćby na obłoku
  I przyszło im krzesać oberka
  I z piekła wezmą tancerkę jeśli ich urzekła
  Tak tu będzie jak bywa po burzy
  Kiedy wystarczy ręką trącić gałąź
  Aby czuć jeszcze fosfor błyskawicy
  Tego obrazu flet już nie powtórzy
  Przed nami stoi miska soczewicy
  I w ciemność psalmu pochyla się ciało
  Bo się ci ludzie urodzili w tańcu
  I tylko czasem poprzez skrzydła pszenic
  Idą się modlić do gwiazd na różańcu
  Albo oparci plecami o sad
  Szukają w sobie kocią trwogą źrenic
  Ziemi, przez którą biegnie mirry ślad.
  Wtedy się nagle mój kraj komuś przyśni
  Z chłopcem pod lasem i z koniem u studni
  Spłoszona gałąź ucieknie od liści
  Ptak zawoła przez sen leśne echo
  Wieczorna zorza odchodząc zadudni
  I nocne gniazdo uwije pod strzechą.
  Pogasły lampy, tylko noc majowa
  Uczy się pieśni miłosnych na flecie
  Urywa, słucha i znowu od nowa
  Flet nawołuje z drzemiących osiczyn
  Rzekę, o której tylko tyle wiecie
  Że jest z zieleni i mówi o niczym.
  
  Tadeusz Nowak
• 
  Grain rok temu

  skrzydła pszenic
  
  poprawnie skrzydła brzenic
  
  brzenica element maszyny, konnej żniwiarki

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania