Połykiem

oj, miało miejsce brzemienne w skutkach

tąpnęciulko, kolos na zmyślonych nogach

wywalił się brodą w błotnistości.

uzmysłowiłem sobie pewną rzecz – i jakby kręgosłup

zwierzęcia, na którym cwałuję niczym cycatka

z obrazu Podkowińskiego, pękł i przebił mu grzbiet.

z chwilą, w której w pełni zrozumiałem, jak wielka

jest idea Osobności – nastał we mnie glam rock.

taki na czarno i z blackmetalowym pazurem,

przesycony trudnym do sprecyzowana czymś,

co łamie kręgi jak zapałki, wygina kraty w ruloniki,

by wyglądały jak kiczowate, ogrodowe

łabądki ze starych opon

odkąd z milionów półnieprawdek, parafilozofijek

wyłuskałem to jedno, świetliste ziarenko

– moje wszystkie zabawki są zalane litrami wody,

na powierzchni której osadza się śmiesznosłów,

ta drażniąca język i podniebienie pianka z goryczką,

po posmakowaniu której można wykrztusić

parę miłych, ale niesamowicie lepkich zdań,

skomplementować kogoś tak zajadle, że aż

mu się treści w głąb książek cofną.

więc mówię, a misie i lalki idą na dno.