Popiół i kwiaty

Czasem trzymasz dłoń, choć parzy jak żar,

bo wmawiano ci, że cierpienie jest miłością,

że łzy rozlewały się w sercu, by zastygnąć jak beton,

a w nim od dawna już tylko popiół.

Ubarwiamy rany, jakby były kwiatem, co wyrósł z tęsknoty –

a to tylko chwast, bo miłość, gdy prawdziwa, nie krzyczy w głowie,

lecz otula ciszą, w której można oddychać.

Nie szukaj domu w oczach, które burzą spokój,

nie myl przyzwyczajenia z tym, co naprawdę pisane,

bo serce, które drży ze strachu, nie kocha –

ono po prostu nie umie odejść