Poranek

W atłasowej ciszy poranka

Zaciągam się zaparzaną kawą

Przede mną wciąż pusta kartka

Nasiąknięta słońca murawą

Ty jesteś ze mną cały ten czas

Dzięki Tobie mogę spojrzeć

W oczy nieba i pokonać strach

By do dna siebie dotrzeć

Delikatnie dotykam promieni

Przeplatają się przez palce

Cały świat się od nich mieni

W pomalowanej złotem woalce

To jest takie "passé" teraz

Dziś mówić o Tobie otwarcie

A ja codzień rodzę się i umieram

I wciąż kocham Cię uparcie

Komentarze (4)

piliery ponad rok temu

Słońca murawa jest przypadkowa, na siłę wyciągnięta a potem jeszcze świat się mieni od promieni w pomalowanej złotem woalce. Za dużo jak na mnie.

Catrina ponad rok temu

Dziękuję za opinię jeszcze kiedyś poprawię 🙂

Grain ponad rok temu

Za bardzo wyładnione.

Catrina ponad rok temu

Dziękuję za komentarz...wiem zgadzam się....ale czasem poranek jest tak piękny że nie mogę się powstrzymać 🙂

Komentarze (4)