porcelanowe klucze

rozważam każdy świt, pomimo

że stygnie w nim dzień i noc

zamienia się w naszą malutką planetę

śnimy wstecz, wychodzimy z domu,

rozkładamy czterobarwną chustę

przed ołtarzem nienarodzonego dziecka

lśni niczym truchło

tylko po to, by wejść powtórnie

w moją bliznę – krwawi i karmi

się toksynami,

po czym buduje gniazda,

wyglądające jak jaskółcze

z których i tak wypadną

nieopierzone pisklęta.