Postrzałek

trwa wyścig ruin. domek, najmniejszy, jaki kiedykolwiek

zbudowano na dawnej ulicy Trutniowej,

(obecnie przemianowana na Honorisa Causy,

za patrona ma jakiegoś jugosłowiańskiego wenerologa)

pędzi, potykając się o własną podmurówkę,

na skos, na złamanie ścian!

robi bokami, na zakrętasach rozrzuca łachy,

sypie bibelotami, wybebesza się pieniście.

rozkołysane szafy, komody w jego wnętrzu

robią skłon i zapluwają się miękkim.

grad komet! a każda wnika, ryje tunele,

przez które ciągnie chłodem i gdzie śmierdzi

jak smatrfon zamknięty w rozgrzanym prodiżu.

blacha linieje z farby, kłapią okiennice.

nie poddaje się, domcio, nie pozwala wyprzedzić

mało kulturalnemu pałacowi z Warszawy,

stadionowi, który miał być wybudowany,

a już kolejny rok zamiast niego straszy niedogruzowisko

(ruina w powijakach to też ruina!),

dwóm zbombardowanym szpitalom ze wschodu,

szopie-kołysce, w której leżę i, przebierając nóżkami,

powtarzam: "meta, metka, metuś".