Poszukiwanie cz.2

Piotrek obudził się w ciemnym wilgotnym pomieszczeniu, leżał na klepisku.

– What the fuck? – Zaklął Piotrek podnosząc się z ziemi. – Gdzie ja jestem?

Rozejrzał się po pomieszczeniu.

– Czarno jak w dupie u murzyna. – Mruknął

Macając ściany spostrzegł, że nie ma tu okna. Piotr usiadł na podłodze.

– Wilgotno, klepisko, brak łóżka. – Piotr zaczął analizować.

Wszystko stało się jasne, był na miejscowym komisariacie, ale wstyd, dać się złapać tym niemotą. Przez jakiś tydzień wstyd się w pubie pokazywać. Nagle do celi wpadł snop światła. Po sekundzie w pojawił się strażnik.

– Zbieraj się. Idziesz na przesłuchanie. – Powiedział tamten.

– O tego kutasa. – Odpowiedział Piotr.

– Uważaj sobie. Jak znikniesz nikt się nie zdziwi.

– Dobrze już dobrze, idę na to przesłuchanie.

* * *

– Dobra zaczynamy. Imię i nazwisko?

– Piotr Nowak.

– Wiek?

– Dwadzieścia trzy lata.

– Proszę zeznać, dlaczego zaatakował pan obywatela Hioba.

– Nie dosyć, że złodziej i kutas to jeszcze żyd. – Mruknął Piotrek. – W sumie na jedno wychodzi.

– Proszę nie używać wulgaryzmów.

– Dobrze. Nie dość, że złodziej to jeszcze członek.

– Jeszcze raz go pan obrazi i…

– I co? Człowieku nie rozśmieszaj mnie.

– Przesadza pan jeszcze jeden raz…

– Ile wam ten chuj zapłacił żebyście uciszali klientów, którzy się stawiali? Musiało być to mało, bo ja bym takim ciotom nawet pół grosza nie dał.

– Przegiąłeś! – Krzyknął policjant podnosząc się z krzesła.

Piotr na to właśnie czekał. Szybko ocenił swoje szanse, miał wolne ręce, tamten ma rozpiętą kaburę z pistoletem. Gdy policjant rzucił się na niego z tonfą, Piotrek miał już gotowy plan. Kopnął go w kolano, po czym uderzył obiema rękami w łokieć, czym wytracił mu pałę z ręki, następnie wykręcił mu rękę i stając za nim wyjął mu pistolet z kabury.

– Teraz módl się żeby koledzy lubili cię bardziej od pieniędzy tego żyda. – Powiedział Piotrek. – Teraz powoli pójdziemy do wyjścia. Dobrze?

– Tak. – Powiedział z trudem policjant.

– Teraz powolutku do przodu.

Ruszyli korytarzem. Po drodze spotkali policjanta, ale na widok broni i swojego kolegi, jako żywej tarczy szybko przeszła mu ochota do strzelania. Gdy dotarli do wyjścia, Piotrek uderzył policjanta rękojeścią pistoletu w potylice i wybiegł z komisariatu.

* * *

– Teraz twoja kolej. – Mruknął Piotr wchodząc do sklepu myśliwskiego.

Wszedł do sklepu. W środku stała trójka klientów. Piotrek uniósł pistolet.

– Wypierdalać. – Wrzasnął Piotrek celując w ludzi przed ladą. – A ty gdzie? Ani kroku, bo ci łeb rozwalę! – Krzyknął na sprzedawcę.

– Dlaczego cię w wypuścili? – Spytał zdziwiony żyd.

– Sam się wypuściłem. – Odpowiedział Piotr.

– Nawet na skorumpowane gliny liczyć nie można. – Powiedział tamten z rozgoryczeniem.

– Oddawaj hajs.

– Za co?

– Moje trzysta złotych i luneta za skórę, którą mi ukradłeś jak mnie złapali.

– Nie ma mowy.

– Dobra powiem inaczej. Znasz miejscowego sędziego Ivana?

– Jasne sędzia, co tydzień publicznie sądzi krętaczy i złodziei.

– Jest moim znajomym z wojska.

– O cholera.

– Muszę ci mówić więcej?

– Człowieku ja mam rodzinę.

Piotr lekko się uśmiechnął. Tu cię boli.

– Jeśli nie chcesz by twoja żona została prostytutką, daj mi te trzy stówy, lunety nie musisz mi dawać. – Piotr wykazał odrobinę współczucia. – Niech ma. – Pomyślał.

– Dobrze. Proszę oto pieniądze. – Powiedział tamten. – Przelicz.

Nie było to trudne, wydał mu stu złotówki.

– Zgadza się, i nie można było tak od razu?

– Wyjdź, proszę cię wyjdź. – Powiedział sprzedawca słabym głosem.

– Do widzenia.

Powiedział Piotr i wyszedł ze sklepu.