Poszukiwany ideał

Ja – wybredny, wymagający, marudny, wiecznie niezadowolony, kręcący nosem – mam dość bycia singlem. A jednak wciąż poszukuję ideału – tej jednej jedynej. Od zawsze. Ma być jednoznacznie określony i zdefiniowany, estetycznie spójny, koherentny, perfekcyjny w swojej klasie. Biorę wszystko albo nic.

Nawiasem mówiąc, nie wiem, skąd to mylące określenie: brzydka czy też piękna płeć? Przecież ślubuje się zawsze miłość aż po grób, a na chwilę przed grobem istnieje już tak naprawdę tylko jedna: starcza płeć.

Szukam więc chodzącego albo jeżdżącego na wózku inwalidzkim ideału. Przez całe życie, poczynając od okresu szarpania koleżanek za włosy aż po dzień szarpania się z życiem już jako dorosły. Może nie istnieje, nie występuje w przyrodzie, w warunkach naturalnych, miejskich, wiejskich, polnych, leśnych, pustynnych? Nie wiem. I tak jak powiedziałem wcześniej, pragnę wszystkiego albo niczego. Same piegi, pryszcze, kurzajki, platfus, ślepota na jedno lub dwa oka, totalna głuchota, popsute cuchnące zęby – mnie nie zadowolą. Ideał musi mieć wszystkie cechy ideału, wszystkie jednocześnie, a nie tylko te wybrane. Dlaczego to takie ważne?

Po pierwsze dlatego, że połowicą nie zamierzam się z nikim dzielić. Pięknej inaczej żony i tak nikt nie chce i nie trzeba się przejmować listonoszem, dostawcą pizzy ani panem od przepychania rur.

Ponadto piękna inaczej nie brzydnie, jeśli już, to może ewentualnie wyślicznieć, wylizać się, odnowić się biologicznie, aerodynamicznie, aerobicznie.

Wreszcie po trzecie: jeśli miłość ma być naprawdę szczera i głęboka, to niechaj będzie też ślepa, odporna na wdzięki, na piękno powłoki cielesnej. Niechaj brzydulka wie, za co się ją kocha i że kocha się ją nie za wygląd przecież.

Nawiasem mówiąc: dobra żona powinna być też biedna, bowiem miłość to uczucie szczere i bezinteresowne, na magnetyzm mamony odporne. Niechaj brzydula – mego serca wybranka – będzie więc do bólu biedna, biedna i stara, starsza ode mnie, bo wiek nie ma znaczenia… ani geografia, ani przynależność klasowa czy zawodowa.

Ech, ten ideał, jak trudno go znaleźć! Czasem się zastanawiam, czy warto w ogóle szukać?

A teraz z innej beczki. Dlaczego do tej pory jeszcze się nie ochajtałem? Czy są powody? No pewnie! Żyjemy przecież w świecie przyczyn i skutków, czynów i ich konsekwencji, żyjemy w świecie ludzi dorosłych. A więc po kolei…

Kobieta się starzeje, a starzejąc (”wężykiem, wężykiem”)... Mężczyzna się starzeje, a starzejąc szpetnieje.

Mężczyźnie rośnie mięsień piwny, a kobiecie – biust trochę dziwny. Jej piersi stale się wydłużają i stają się rozciągliwe jak guma, smuklejsze, wiotkie, no po prostu obwisłe.

Kobieta dużo gada i wiele wymaga, dużo za dużo. A może ktoś po prostu woli samotność? Może pozwala mu ona skupić myśli, wejść w głąb siebie, we własne ja?

Trzeba mieć czas i pieniądze na kobiety, a to oznacza brak czasu i środków na spełnianie własnych zachcianek, samorealizację, penetrację świata przyrody ożywionej i nieożywionej, jaskiń, oceanów, sklepów wędkarskich.

Trzeba z czegoś zrezygnować. Łatwo powiedzieć. A dla kogo? No jak to? Dla niej!

Nie wolno się upijać, spotykać z kumplami ani innymi kobietami.

Może dopaść nas nuda w związku? Ano może. I co wtedy? Klops! Może też być aż za ciekawie. Podpaski na wersalce, majtaski na podłodze, stringaski na żyrandolu, kłaczki włosów w pralce i lodówce z całą pewnością dodadzą pikanterii każdemu związkowi (obojętne czy na krótszą, czy na dłuższą metę).

Ale, ale... już na samym początku przecież jest niełatwo dobrać się w parę, w podstawową komórkę społeczeństwa, w duet tak zwany.

Świat się zmienia (hm, truizm), a ja – razem z nim. Za kilka lat będę już zupełnie innym człowiekiem, nie tym, którego pokochała, o ile w ogóle pokochała.

Ona i on oznaczają dzieci, a dzieci to problemy i zarwane noce. Boli niepewność jutra, gdyż nie wie się, w jakim świecie przyjdzie żyć naszym dzieciom oraz wnuczkom.

A zdrada? Co z nią? Już sama możliwość zdrady odpycha, odstrasza, zniechęca, przytłacza, bije po mordzie, pac, pac, pac, a masz, a masz!

A zrażenie się, nabranie do kogoś niechęci? Czy jest groźne? Jak na Boga potem żyć z daną osobą, do której się jest zrażonym?

A rodzicielka i jej nadopiekuńczość sama nie wystarczy? Matka albo krzykliwa siostra to za mało? Musi być jeszcze ta druga matka? Albo drugi ojciec (w zależności, z której pozycji spoglądamy: czy żony, czy męża, kobiety czy faceta)?

To obcy element ma mi się kręcić po domu, się pytam? Ma w nim roztaczać swój zapach, aurę, która nie jest moja? No jakże to?

Już teraz mam mało czasu. A co by było, gdybym go miał jeszcze mniej?

Co z utraconą wolnością? Przecież najbardziej boli to, co się straciło?

Co z samotnymi wieczorami, czasem na relaks, film i książkę? Nie zniósłbym pogwałcenia ciszy i wiecznego gadulstwa.

Szkoła nauczyła mnie nie być nadgorliwym, wykonywać zadania od linijki do linijki, życie nauczyło mnie wchodzić w coś głębiej tylko wtedy, kiedy naprawdę jest ku temu dobry powód, taki jak na przykład pasja. A przecież życie w związku jest jakąś formą nadaktywności, to nic innego, jak dokładanie cegiełki do opresyjnego tworu zwanego społeczeństwem.

Skoro uroda się nie liczy, bo przecież miłość jest ślepa, to już wolałbym ożenić się z kumplem, którego poznałem w górach. Przynajmniej byłoby jajcarsko. Nie to, żebym był gajem, co to to nie, ale Adasia z Krakowa przynajmniej lubię i nie muszę się tego lubienia uczyć od podstaw. Zresztą po iluś tam przeprowadzkach, straciłem już zapał i energię i stałem się zwyczajnie nietowarzyski.

Ach, ta miłość! Po cóż nam ona?!