Powroty

Zygmunt Jan Prusiński

POWROTY

Motto: Ewa wczoraj wróciła z Neapolu.

Dzwoniła do mnie z domu.

- Czy tęskniła za mną?

Dętka u roweru mi pękła -

"Przebój" tak nazywam mój rower

wystarcza bym przeciął każdy widnokrąg,

rozglądam się za cieniami -

powracają z różnych stron...

Kiedyś powiedziała do mnie:

"Już cię samego nie zostawię" -

ale to tylko są słowa,

a słowa nie są dla ludzi a dla poetów.

To wieczny natrysk piasku w ustach

można się z tym nie zgadzać,

ale czy ja nie pytam się i nie oczekuję odpowiedzi

jak ostatnio siedząc nad rzeką

zapytałem się ciszy:

- Czy miłość dzisiaj pasuje, oto jest pytanie...

Z czytelniczką z Wrześni zaczepiłem dialog

na kolorowej pajęczynie - lustrzany widok,

jakbym grał koncert na świętej gitarze

i ruszał ustami choć mój głos był niemy,

dlaczego uparcie piszę o miłości

- czyżbym przyjął zaklęcia z niebios,

a gdzie ona jest jeśli cierpienie

jest zrośnięte w skale -

tylko oczy niebieskie z nich spoglądają.

Czytelniczka Krystyna Stefańska pisze:

"Miłość nagrodą... Bo gdy przychodzi,

przynosi radość, pokój, nadzieję.

Przemienia życie, już nie odchodzi".

- Doprawdy? Tak jest zapisane,

wiem czytałem to na kamieniu

gdzieś w polnych łaskach wiatru

otwarty jak mak dojrzały -

rozsiewałem po ziarenku to słowo,

te wszystkie moje słowa w książkach

które tuczyłem w mleczami,

to urokliwy kwiat i kolor idealny.

A w tych polach jest cała moja dusza

jak wcześniejsi poeci: Norwid, Słowacki,

Ujejski, Bąk, Gałczyński, Herbert.

Czytelniczka Krystyna Stefańska pisze:

"Tak nap­rawdę kochać pot­ra­fi ten,

kto dzieli czułością i ro­zumie dru­giego..."?

- Doprawdy? Niemożliwe!

Widzieliście te oczy niebieskie w skałach?

Widzieliście spływające łzy z tej skały?

O cierpieniu to ja mogę nie tylko pisać,

ale stanąć nad bezimiennym wzgórzu i wykrzyczeć

i tak też to czynię grając na gitarze -

jakbym miał ręce pokrwawić i już nigdy

nie śpiewać ballad o miłości.

18.4.2015 - Ustka

Sobota 2:13

Wiersz z książki "Dotykamy się jak liście wiatru"