pragnę

Iga chciałaby splunąć pod nogi

ze śliny i piasku ulepić błoto

z błota cud

tymczasem błoto wysycha

cud kruszy się w palcach

gliniany ptaszek pikuje

gubiąc pióro po piórze

nim ręka opadnie będzie już tylko okruchem

nawet nie poczuje zderzenia z ziemią

Iga patrzy na ludzi

ich smutek przypomina koniec mszy

kiedy wszyscy rozchodzą się do domów

a Jezus zamknięty na klucz

zostaje sam ze swoim krzyżem

Iga myśli o nim jak o tym ptaku

który już nie wzleci

coraz mniej ust powtarza tamte słowa

raz zapisane muszą brzmieć

żeby żyć nie wystarczy znać drogi do źródła

trzeba jeszcze z niego czerpać

układać dłonie tak by stały się dzbanem

na wodę i krew

gdy włócznia w gotowości

a na wargach ocet

z podanej z łaską gąbki

Komentarze (7)

Monia rok temu

Inspiracja męką i śmiercią Jezusa tak odbieram twój wiersz.Widzę tutaj też po prostu zwykłą ludzką obojętność na cierpienie drugiego człowieka 4 zostawiam pzdr ☺.

IgaIga rok temu

Dziękuję, Monia.
Pozdrawiam ?

Łukaszenkow rok temu

Motyw obnażania ludzkiej obłudy bardzo do mnie trafił. Ogólnie swietny wiersz, gratuluję, 5 ;)

IgaIga rok temu

Łukaszenkow - pięknie dziękuję :P

Dekaos Dondi rok temu

Igalga↔Bo w cud trza uwierzyć, na 100 ponad procent, by się ziścił. Chyba?
Daje do myślenia, tekst Twój:)↔Pozdrawiam?:)

MartynaM rok temu

Dla mnie ten wiersz zaczyna się od tego miejsca;

''Iga patrzy na ludzi
ich smutek przypomina koniec mszy''

i bez ostatniej strofoidy, to już, wg mnie, zbędne dopowiedzenie.

'

Maurycy Lesniewski rok temu

Nie wystarczy znać drogi do źródła…
Co z tego, że znam właściwy kierunek a idę w drugą stronę i do tego twierdzę, że nie idę tam, gdzie naprawdę idę? Kłamstwo i obłuda przeważnie wychodzą na jaw choćby nie wiem jak ludzie kreowali się na świętych.
Zmuszasz do zastanowienia…

pragnę

Komentarze (7)

Napisz komentarz