Praktyczność filozofii, czyli kilka słów o edukacji seksualnej

1) Kilka dni temu posłanka lewicy Wanda Nowicka złożyła w sejmie projekt ustawy o obowiązkowej edukacji seksualnej w publicznych szkołach i z tej okazji ogłosiła szerokiej publiczności, że (cytuję):

Edukacja seksualna jest tak samo potrzebna w szkole jak geografia czy biologia, wiedza to mniej niechcianych ciąż, mniej dramatycznych wyborów.

W związku z tymi słowami pani posłanki – słowami będącymi zarazem głosem całej lewicy – warto przypomnieć kilka faktów; a ściślej – warto przypomnieć co to jest „wiedza naukowa”, na którą tak pani Wanda, jak i cała jej partia tak chętnie się powołują. Zatem do dzieła!

Każda nauka zajmuje się pewnego rodzaju przedmiotem – fizyka ciałami stałymi, biologia zaś ciałami ożywionymi, socjologia społeczeństwem itp. A z przedmiotami tymi jest tak, że jedne z nich pozwalają się poznawać dość jednoznacznie i precyzyjnie, inne natomiast nie. Oto szczegóły sprawy:

Jeśli jestem geologiem i badam taki przedmiot jak skały czy gleby to łatwo zauważyć, że przedmiot niejako pozwala mi na pewnego rodzaju badawczą jednoznaczność; w przypadku geologii (ściślej mówiąc) łatwo jest odróżnić geologa-naukowca od geologa-szarlatana a łatwo jest to zrobić dlatego, iż geologia zajmuje się takim przedmiotem (np. skałami) co do którego mamy jasność, że poznaje się go w sposób x (czyli np. eksperymentem), a nie w sposób y (czyli np. fantazją czy wyobraźnią). Gdyby ktoś chciał badać skały przy użyciu fantazji czy wyobraźni albo na przykład analizując nazwy poszczególnych skał to oczywiście można by było autorytatywnie orzec, że taki ktoś nie tyle uprawia geologię ile raczej jakąś geologiczną kpinę.

Nie wszystkie jednak nauki przypominają pod tym względem geologię….

Zupełnie na przykład nie przypomina jej pod tym względem psychologia, czyli nauka, której przedmiotem jest ludzka psychika. Psychika ta ma – jak wiemy – o całe nieba bardziej złożoną naturę niż najbardziej nawet wyszukana gleba czy skała; i właśnie ta złożoność psychiki ludzkiej nie pozwala na to, by móc poznawać ją jednoznacznie określoną metodą x metodę natomiast y odrzucić czy zdezawuować. Przypomnijmy, że wiele było pomysłów na mogącą zbadać psychikę ludzką metodę:

(a) Psychikę należy starannie badać analizując przejęzyczenia i sny jakie miewa dany człowiek. (Tak utrzymywał Freud a za nim cała masa psychoanalityków).

(b) Psychikę należy badać starannie opisując to, jak się człowiek zachowuje; w badaniach tych należy zupełnie pominąć wszystko to, co dotyczy samopoczucia, introspekcji etc. (tak utrzymywał Brutus Skinner i wielu tak zwanych behawiorystów).

Mógłbym jeszcze dalej kontynuować tu tę wyliczankę – ale nie ma takiej potrzeby. Już te dwa (a, b) wymienione przykłady pokazują, jak różne (i nieraz nawzajem się wykluczające) są pomysły na to, jak badać ludzką psychikę.

Zauważmy teraz takie bardzo ważne konsekwencje tego stanu rzeczy:

Jeśli Iksiński wyobraża tylko sobie najróżniejsze skały i twory swej wyobraźni nazywa „badaniem skał” to wiadomo, że geolog z niego (najprościej mówiąc) żaden; by wiedzieć coś o skałach trzeba je poddać doświadczeniu (to sprawa jasna dla wszystkich geologów-naukowców). Jeśli jednak Igrekowski bada ludzką psychikę analizując ludzkie sny i przejęzyczenia to jedna grupa psychologów (ta od behawioryzmu) może co prawda nazwać go pseudo-psychologiem; nie będzie to nic innego, jak tylko prywatna opinia pewnej grupy psychologów; inna ich grupa (ta psychoanalityczna) na pewno wygłosi tu zupełnie inną opinię (zgodnie z którą Igrekowski jest psychologiem wybitnym). Mamy tu zatem opinię przeciw opinii i jak dotąd nie urodził się jeszcze taki mądry człowiek, który potrafiłby podobne spory wewnątrz psychologii rozstrzygać. Skutek tego nierozstrzygnięcia jest taki, że całkiem różne (sprzeczne) twierdzenia na temat ludzkiej psychiki wręcz muszą być uważane za pełnoprawnie naukowe twierdzenia psychologiczne. Świat naukowy – rzecz jasna – liczy się z tym stanem rzeczy i (póki co) daje równe prawo egzystencji na swoim terenie różnym kierunkom i szkołom psychologicznym. W naukowych przybytkach – czyli uniwersytetach – pracują i badają ludzi zarówno psychoanalitycy, jak i behawioryści… I tak powinno być – dodam od siebie!

Zadajmy sobie teraz takie pytanie:

Czy jest coś takiego jak jedna naukowa „wiedza seksuologiczna” ? czy też raczej istnieje wiele różnych „wiedz seksuologicznych” które równie zasadnie można nazywać naukowymi?

Otóż nie ulega najmniejszej wątpliwości, że właściwa odpowiedź na to pytanie brzmi tak: żadna jedna naukowa seksuologia najzwyczajniej w świecie nie istnieje; istnieje natomiast wiele różnych, a równie naukowych systemów „wiedzy seksuologicznej”. Nie może być inaczej skoro seksuologia to po prostu część psychologii.

Zastanówmy się teraz jakie ma to konsekwencje dla czegoś, co lewica szumnie nazywa „rzetelną i naukową edukacją seksualną”.

2) Manipulacja seks-edukacyjna numer 1

(a) Wyobraźmy sobie, że jakaś grupa psychologów-psychoanalityków zgłasza do Ministerstwa Nauki taki oto projekt: „tylko psychoanaliza jest psychologią rzetelną i naukową, behawioryzm i inne kierunki psychologiczne są zaś ideologicznym śmieciem, dlatego żądamy tego, by na uniwersytetach uczono jedynie psychoanalizy; każdy student psychologii ma ją studiować wedle zasad psychoanalizy i koniec”. Jestem pewien, że:

Gdyby taka sytuacja (a) miała miejsce każdy rozsądny człowiek dobrej woli natychmiast obruszyłby się na to bardzo mocno – przecież ci psychoanalitycy narzucają psychoanalizę wszystkim psychologom i wykorzystują do tego przymus ustawowy (czy też nakaz prawny)! Jest (zauważmy!) jasne, że:

Wanda Nowicka i Lewica chcąc obowiązkowej (!!!) edukacji seksualnej robi dokładnie to, co robią psychoanalitycy w powyższym przykładzie (a). Z drugiej strony – czemu się tu dziwić? W końcu „wyzwalać przez zniewalanie” to stały motyw wszelkiej maści lewactwa….

3) Manipulacja seks-edukacyjna numer 2

Pomysł obowiązkowej edukacji seksualnej, jaki opisałem w (2) stanie się tym bardziej odrażający, gdy uświadomimy sobie taką rzecz:

Edukacja seksualna każdego typu musi poruszać kwestie moralne i światopoglądowe. Prowadząc tego rodzaju edukację trzeba na przykład uznać antykoncepcję za moralnie dopuszczalną (albo nie!) a tak samo trzeba zrobić w przypadku seksu przed ślubem, pornografii, homoseksualizmu, rozwodów, etc. Edukacja seksualna musi (inaczej mówiąc) mieć w sobie element moralnej oceny tego rodzaju zachowań i czynników. Każdy uczeń (czy rodzic) ma jednak prawo mieć tu swoją własną ocenę!!! (może np. każdą sztuczną antykoncepcję mieć za zło moralne – jego rzecz!). Wynika z tego w prosty sposób, że przymusowe lekcje dotyczące przykładowo sztucznej antykoncepcji (a między innymi to właśnie zakłada projekt lewicy) najzwyczajniej w świecie gwałcą wolność sumienia (będą zmuszać pewnych ludzi do edukacji w duchu obcych im wartości i zasad, ściślej mówiąc). Pomysł Lewicy polega zatem na tym: „przesyconą lewicową wizją seksualności edukację seksualną nazywać naukową (jedynie słuszną  że tak powiem) i jako taką właśnie narzucić wszystkim ludziom w ramach szkolnego obowiązku”. Nie ma jednak tylko jednej nauki o seksualności – i nie ma też jednej seksualnej moralności (pokazałem to, jak mniemam, całkiem jasno). Oto zatem ciąg dalszy lewackiego „wyzwalania przez zniewalanie”.

4) Manipulacja seks-edukacyjna numer 3

Często powtarzane przez lewicę zdanie: „w polskiej szkole nie ma edukacji seksualnej” jest czystej wody manipulacją. Edukacja ta odbywa się w tejże szkole od dawna.... Edukacja ta jednak oparta jest na tradycyjnym systemie wartości (z moich szkolnych lat pamiętam, że prowadzący ją pan z wielkim zdecydowaniem twierdził, że życie ludzkie zaczyna się od poczęcia). Powiedzieć – za lewicą – że „taka edukacja seksualna to pseudoedukacja” jest czymś takim samym, jak powiedzieć za psychoanalitykiem, że behawioryzm to nie psychologia (co jest po prostu zaborczością i zamordyzmem, a nie otwartością); albo powiedzieć za Carnapem, że Heidegger nie był filozofem…. Zauważmy jednak taką rzecz – obecna w szkołach tradycyjna edukacja seksualna nikogo do niczego nie zmusza; nikogo nie zmusza (ściślej mówiąc) do tego, by wychowywał swe dzieci w tradycyjnym systemie wartości. Wprost przeciwnie, stawia sprawę uczciwie, czyli tak: – „skoro opieram się na tradycyjnej aksjologii nie mogę być przedmiotem obowiązkowym” (że pozwolę sobie na małą personifikację).

Na chwilę obecną edukacja seksualna jest w polskich szkołach dobrowolna (zgodna zatem z duchem wolności i szanująca różne światopoglądy); działa zatem tak, jak każda edukacja seksualna powinna działać (jeśli ma być rzeczywiście edukacją, a nie ideologiczną tresurą). Oby zatem lewackie zniewolenie (nazywane przez nich „wyzwoleniem”) i w tej sprawie nie stało się rzeczywistością……….

Grzegorz Klicki