Prawdziwy
Siedzi w fotelu
Bardzo smutny
Wrak kiedyś człowieka
Myśli bezwładne
Niesterowane nikim
Zbłąkane w powietrzu
A tak niedawno
Był wśród wielu ludzi
Uśmiechem częstował
Dzisiaj jest sam
I prawdy znieść nie może
Chciał wmówić sobie szczęście
Dotarło do niego
Apogeum szczerości łez
Podłość niedająca się skryć
Samotność go nie boli
On po prostu nie daje rady
Wytrzymać z sobą samym
Siedzi w fotelu
Bardzo smutny
Wrak kiedyś człowieka
Siedzi w fotelu
Rozebrany prawdą
Własnych uczuć morderca
Komentarze (3)
Taka poważniejsza rymowanka z powtarzającą się zwrotką, która w dość rytmicznie zabawny, treściowo smutny sposób pokazuje nam koniec człowieka, który szedł na szczyt sam i chciał być sam. Pasuje mi do poprzedniego wiersza "nieżyjący", jakby była jego dopełnieniem :)
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania