Problemy...

Pewna pisarka nie podam nazwiska zaczęła narzekać, że mieszka w Londynie i stać ją na jedno jabłko dziennie i ciuchy z lumpeksu. Ma córkę ze spektrum autyzmu.

Narzekała jak to ją urzędniczka źle potraktowała. Bo nie może urzędniczka pracy w biurze jej zapewnić, gdyż pisarka ma słaby akcent. Spytała pisarkę czy może do sprzątania by się zatrudniła, bo z pisania ciężko się utrzymać, to pisarka się oburzyła. Jak to do sprzątania?! Ja mam dziecko z autyzmem. Ja piszę to też praca! Okej,okej. :)

No tak mnie ta pisarka zdenerwowała, że że szok. Dziecko jej chodzi do szkoły specjalnej. Szkoła podejrzewam ma świetlicę, jak w polskich miastach do 17.00. Czy pisarka nie może pracować w tych godzinach, by utrzymać siebie i dziewczynkę? To znaczy nawet sprzątać? No fakt, że całkiem dobre są te jej powieści, ale ja na przykład myję kible za przeproszeniem po turystach, pielę, sprzątam na skansenie i co? Również się ubieram w ciuchbudach i ekstra ubrania niepowtarzalne porządne wynajduję. Mam się wstydzić, że walczę o chleb dla siebie i syna? Czegoś tu nie rozumiem.

Także chciałam już pani pisarce doradzić by się wzięła za robotę zamiast narzekać. Ale odpuściłam.

Ja na wsi siedziałam też długo z dzieckiem. Ale nie miałam jak w mieście świetlicy, nie mam nie miałam przez długi czas faceta normalnego i jeszcze rozpalanie w piecu na głowie miałam, ogródek warzywa, owoce i duży dom. Nie miałam i nie mam instytucji "babcia". Dziecku soki i dżemy robiłam i robię. A... jeszcze trawę latem kosiłam 20 arów powierzchni. Piekłam ciasta, smażyłam pączki, czytałam małemu bajeczki. Układałam drewno do wyschnięcia i znosiłam do piwnicy. Teraz przyznaję syn mi dużo pomaga. Wszystko było na mojej głowie. Ale czy sprzątanie to ujma? Ja cieszę się, że mam pracę. Bardzo. Bywa czasem ciężko, ale gdzie nie jest ciężko?