Prokrastynacja

Prozaiczna egzystencja doprowadziła mnie do stanu żywego trupa.

Ochota ogarniająca ciało, aby wydalić każdą swoją wnętrzność i pozbyć się bólu istnienia.

Czuję się jak egzaltowana panna, która pomimo uprzywilejowanej pozycji i tak przeżywa werterowskie cierpienie.

Muzyka nie jest już nawet powierzchownym plastrem na moją krwawiącą duszę, a zaczyna wpędzać w pogłębiającą się melancholię i apatię.

Bliskie relacje doprowadzają do psychozy umysłu, do autoagresji i wyniszczenia.

Demolowane zostaje wszystko, co skrupulatnie było budowane.

Wszystko, co napędzało do dalszego życia, przestaje być intrygujące.

W ciele zostaje niekończąca się, bezduszna pustka,

Powoli niszcząc każdą żyjącą nadzieję.