Prośba do ukochanej

Odarłaś mnie ze wszystkiego, ze złudzeń z nadziei też.

Niebieską mą krew przelewasz bezustannie do pucharu.

Zapełniasz go i nie wiesz gdzie łaknienie twoje ma kres.

Jesteś wyjątkowa i co z tego? nie korzystasz z tego daru.

Posiadasz wszystko, ale jesteś zimna, nie posiadasz łez.

Nadal jesteś piękna, tylko pozbawiona blasku oraz czaru.

Ja istnieję jeszcze, jestem tutaj, czy ty o tym fakcie wiesz?

Tylko w głowie szumi od absurdu gniewnych wód oparów.

Kornie głowę swą nachylam...wierząc, a ty ciągle gniesz.

Odpuść... wybacz, jeden zegar tyka, nie ma dwóch zegarów?

Chociaż ciężar gniecie mocno, jeśli spadnie, tobie spadnie też.

Piękno duszy twojej się objawi, nie potrzeba wtedy czarów.