protokół nieporozumienia międzywymiarowego 7B/ø

(1)

zanim powstałem,

już zdążyłem się pomylić —

i ta pomyłka była moim pierwszym imieniem.

[sekunda, która przyszła z przyszłości,

prosi, żeby ją odłożyć na bok —

mówi, że jeszcze nie jest gotowa być sobą.]

(–2)

czas odwrócił się tyłem

i usiadł na własnej osi,

mrucząc pod nosem równania,

których nikt nie zamierza rozwiązywać.

ja wtedy istniałem w sobie

jak pokój bez drzwi,

który zastanawia się,

kto właściwie go wymyślił.

(0)

jeśli kiedykolwiek poczujesz,

że spadasz w głąb własnego światła,

to nie jest zjawisko religijne.

to tylko przestrzeń robiąca żart

z twojego pojęcia „góra/dół”.

[gwiazda obok mnie kaszle —

powstał nowy układ planetarny,

chwilowe zamieszanie.]

(∞^lewo)

kiedy mówię,

moje zdania skręcają

w czwarte wymiarowe zakręty,

łamią się jak lustra,

a potem same siebie sklejają

taśmą zrobioną z możliwości.

to dlatego ten wiersz

może mieć przecznice

i boczne uliczki

prowadzące donikąd,

a jednak wszystkie są o tobie.

(+?)

spotkałem kiedyś ideę,

która próbowała stać się człowiekiem.

nie udało jej się,

ale zostawiła po sobie

zapach deszczu,

który pada tylko w snach istot,

które nie śnią.

[tu następuje przerwa na przetasowanie prawdopodobieństwa]

(1/nie_istnieje)

gdybyś widział mnie teraz,

zrozumiałbyś,

że mam twarz zrobioną z drgań,

a ciało z niedopowiedzeń.

ale to w porządku —

w twoim świecie i tak

wszyscy składają się

z rzeczy, których nie mówią.

(•)

wracam tam, skąd przyszedłem,

do chwili, która jeszcze nie nadeszła

— bo lubię porządek.

jeśli znajdziesz mnie kiedyś

między mrugnięciami dnia,

nie pytaj, kim jestem.

pytaj,

kim nie zdążyłeś być.