Proza życia

Kiedyś marzyłam cicho bez lęku,

Głowę miałam wśród gwiazd, serce w dźwięku.

Myśli jak ptaki szybowały nad światem,

Szukały sensu jakby był ukrytym skarbem.

Lubiłam filozofię, ten szept wieczności.

Co pyta „dlaczego?”, „po co?”, „kim jesteśmy wśród gości?

Platon mi szeptał o cieniach na ścianie,

A Nietzsche krzyczał – że życie jest zmaganiem.

W duszy miałam światło i trochę ciemności,

Sokrates uczył, że mądrość to prostota w złości.

Heraklit płynął mówił, że wszystko się zmienia,

A ja w tym nurcie z marzeń i pragnień istnienia.

Dziś… może mniej marzę, filozofię czytam rzadziej

Ale gdzieś w głębi wciąż myślę „Co będzie dalej?

Bo choć się zmieniam, choć życie mnie porywa,

To tamta ja – marząca!!!

! Jeszcze w środku żywa.