Przebiśnieg (opowieść wigilijna)

Nie wiem, jaki jest kolor tego deszczu i jaki on jest.

Świąteczny na pewno, choć w kontekście Bożego Narodzenia, głupio to brzmi.

W zasadzie powinien być biały i wolno spadać. Zamarznięty w kryształach.

Zakrywać szarość, psie kupy na trawnikach i przynieść jakąś ulgę skołowanemu światu.

Mnie też.

A on jest na początku czarny.

Bo jest noc, więc zlewa się z barwą tego czasu.

Później przezroczysty, kiedy spotyka się z szybą samochodu.

Taki kameleon mojej egzystencji i sam już nie wiem, jakim jestem deszczem.

Pukanie w drzwi samochodu budzi mnie z drzemki. Jedynej przyjaciółki, która zaprasza mnie w najpiękniejszy świat nieobecności.

Dobrze, że zgasiłem silnik po dogrzaniu się.

- Dokumenty proszę. – Policjant ma znudzoną minę i pewnie szlag go trafia na dyżur w wigilię. - Dlaczego pan tu śpi w samochodzie? Święta są. Ludzie zgłosili sytuację.

Oczy mam zaropiałe i trochę cuchnę. Mój dom jest dwieście metrów stąd, ale nie mam prawa wstępu.

Nawet umyć się nie mogę. Taki los kataryniarza w poście, który pomylił zapusty z czasem popiołu.

Chyba święta mi się pomyliły, choć pogoda podobna.

- Mieliśmy informację, że od kilku dni stoi w lesie samochód z przebywającą tam osobą. Pan pozwoli z nami.

Deszcz pada nieustannie. Nie umiem go rozszyfrować.

Co chcesz mi powiedzieć?

Znany mi szpital, choć wspomnienia o nim łaskoczą mój brzuch, jak motyle w czasie burdelowych wariacji.

Psychiczna perwersja i wyuzdanie. Osobowościowy pornos

- Proszę tu podpisać. Tu dmuchnąć. Tam stanąć. Dotąd przejść. Się zatrzymać...

-Piotr Winczycki?

- Tak, mogę do kibla?

Wymykam się poza teren szpitala i biegnę na rynek miasteczka.

Jest ostatni bus do K.

Super.

Długo i czujnie obserwowałem samochód. Czy gdzieś się nie czają.

Pewnie im się nie chciało.

Odpalam i przestawiam auto bardziej w głąb lasu.

`Schody do nieba`. /Dźwięk mojego telefonu./

Cholera, kto mnie znowu budzi?! Jestem wściekły, bo sen jest moją najwyższą wartością. Oszukańczy i nie przynoszący wypoczynku, ale zawsze sen. Takie małe nieistnienie.

Natrętny dźwięk dzwonka telefonu, nie pozwala się zapaść. Ta melodia „Schody do nieba”...

Szalenie symptomatyczny kawałek.

- Synu, tak się martwimy, co się z tobą dzieje. Tata prosi o opamiętanie. Da się, a przecież wiesz, że jemu można wierzyć.

- Mama?

- A kto? Nie poznajesz?

Chrząkam, aby odwlec odpowiedź. Doskonale wiem, że ona. Ale nie mam pojęcia, co mam odpowiedzieć.

Mam nieodparte wrażenie, że ona wszystko wie. Nawet dalej widzi, niż teraźniejszość.

- Mamo, będzie dobrze. Nie przejmuj się... Halo... halo... coś przerywa...

To najprostszy sposób wybrnięcia.

- Halo... synu... jesteśmy.

Z ulgą rozłączam się.

I nagle uświadamiam sobie, że obydwoje nie żyją już od dwudziestu lat.

Patrzę na telefon, gorączkowo przeglądam historię połączeń i nie ma tam nic.

Czas zamienia się w biały deszcz.

Nareszcie.

Ukryty głęboko w lesie mogę czasami wyjść i patrzeć na wirujące kłębki mojego zapomnienia.

Tu mnie jeszcze nie znaleźli, albo nie chcą znaleźć.

Nawet Morfeusz mnie opuścił i rzuca jakieś ochłapy powidoków, nie dających czegokolwiek, poza kolejnymi telefonami.

Przyjaciół i wrogów.

Sami są czasami nieświadomi swojej roli.

Klękam w białym puchu i nacieram twarz. Potem rozsuwam bluzę i doświadczam ciało, zimnem.

Pomaga na chwilę.

"Schody do nieba`".

- Dlaczego dzwonisz? Jesteś ukrytym demonem mnie samego. Nikt nie lubi własnych demonów.

- Bo Cię kocham.

Wcieram kolejną porcję śniegu.

- Chcesz mnie zabić?

- Jeśli będzie trzeba...?

Nawet widzę ten nierozumiejący uśmiech.

Chce mnie. Mojego, chorego, ja.

Nie mogę oddać tej resztki. Tylko tyle mi zostało.

Dlatego nie istniejesz, choć jesteś.

- Połączenie zakończone – mówi mechaniczny głos w słuchawce.

Ale laskę przyjęli w „Groszku”!

Wysoka, kształtna i wzbudza chęci (chuci).

Nawet pyszczycho ma ładne. Cud mniemany w pańskim Jeruzalem.

I pogadać można.

Po natarciu śniegiem, wytarciu ręcznikiem, dezodorancie „Old Spice” i jeszcze kilku sztuczkom, odważam się wyjść do ludzi, drugiego dnia świąt.

Zresztą muszę, bo..., trzeba się kontaktować z przedstawicielami swojego gatunku.

Ileż można żyć w lesie?

Dziewczę jest trochę głupie, ale nie to stanowi o istocie jej atrakcyjności.

A powinno.

"Schody do nieba"`

- Dlaczego jesteś? Dlaczego to robisz? Dlaczego cierpię i tak niewiele mogę?

- Nie wiem. Nieba bym ci przychylił, a daję piekło.

- Dajesz.

Cisza w słuchawce. Zbyt długa i boję się, że jej już tam nie ma.

Że rozłączyła się i powiedziała „Dość”.

- Jesteś?

- Jestem.

Z ogromną ulgą wyłączam się.

Mam letnie opony, a tu śnieg. Szykuje się taniec pingwina na szkle, ale coś muszę zrobić.

Gdzieś jechać, coś powiedzieć, kogoś oszukać.

Najlepiej siebie.

Powiedzieć, że może będzie dobrze, że się ogarnę.

Wyjdę z tej leśnej głuszy, ominę policajów i dojadę do jakiegoś miejsca w przestrzeni i czasie.

"Schody do nieba"`.

- Skrzywdziłeś nas. Mnie, dzieci i własny świat.

- Wiem, ale nie dało się inaczej go urządzić. Nie rządzę sobą i własnymi uczuciami.

One są. Przypływają jak nieuchronny prąd morza. Są niezmienne.

Otaczają mnie i mówią: Jesteś mały. Leśny ludek, który walczy o przetrwanie.

Rąbie drwa, aby wydobyć z nich trochę ciepła.

Ucieka przed władzą, a ona ma rację ze swoim prawem.

Odbiera telefony, choć nie korzysta z rad mądrzejszych.

Mówi: Mogłeś mieć wiele, a masz tylko drwa.

Spłoną.

- Ale teraz są. Teraz płynie Golfsztrom.

- Jak chcesz.

Odpaliłem maszynę.

Będzie znowu kolejny seans z psychoterapią bezradną.

Strasznie ciężko zatankować samochód, gadając półgębkiem z pracownikiem stacji.

Kierować oddech na ścianę, trzęsąc się ze strachu, że wykona jakiś telefon.

Podobno mam farta. Kiedy widać już dno, jakaś łapka wyciąga mnie z otchłani i mówi, że jeszcze nie czas.

Zobaczymy.

Na razie trzeba ci dużo świątecznego śniegu, Piotrze.