Przebiśniegi

W przebiśniegach łączą się sploty ludzkich zdarzeń

przemijają, blakną, usychają

zapomnienie ciąży na duszach zapomnianych

wracają przebiśniegi

wracają umarłe odłamki świadomości

krzyczą we śnie

gorliwie proszą o ratunek utraconych wspomnień

w ułamku sekundy tracisz je wszystkie

na nowo brodzisz w ostatnich nutach snu

w przebiśniegach

łączą się sploty ludzkich zdarzeń

zbyt słabe, by za nimi podążać, zbyt silne, by móc je zapomnieć

wracamy więc

do początku

do snu

toniemy w otchłani wiecznej udręki

Komentarze (4)

Neurotyk 11.04.2016

Podobało mi się, 5 :) Będzie konto, bo wtedy można jakoś pogadać o wierszu?:)

EC 14.04.2016

Dziękuje, jeżeli jest to zaproszenie, ale byłabym raczej biernym użytkownikiem. I również miło mi, jeżeli wiersz się podobał.

Łowczyni 14.04.2016

Niezmiernie interesujący wiersz. Podoba mi się. 5! :)

EC 14.04.2016

Jestem... w sumie zaskoczona, że komuś się podoba, wiersz raczej z tych "pisanych na kolanie", więc szczerze dziękuje :)

Komentarze (4)