Przedostatni.

Już niemal nie wiało.

Drogi pokryte pęknięciami,

na których znienacka wyrosła zieleń,

okazały się tylko mirażem, fatamorganą.

Widziane z czwartego piętra,

bolały niemal tak samo jak roztrzęsione dłonie,

stłuczone żebra - i odcisk na prawej stopie,

który również pękł samoistnie,

powodując niemożliwości.

Zimno, więc z braku dostępnych zakryć,

ubieram kilka z nich, jak płaszcz. I wychodzę.

Na klatce spotykam dziury w ścianach,

linie papilarne mieszkania, w którym przyszło mi przeżyć.

Wychodzę, a wiatr wzmaga się,

jakby mało mi było piasku pod powiekami,

jakbym już nie musiał walczyć ze sobą,

o każdy najmniejszy krok,

zbliżający mnie do ostatniej, ocalałej ławki w parku.

Doczołgam się do niej jakoś, może.

Otrzepie z kotów, skoro wiatr załatwił resztę za mnie.

I już mnie nie będzie.

Z cyklu : Detoks

Tydzień trzeci, w nowym roku pańskim.