przekoro ty

wystawią twoje popiersie

na jakimś rynku placu albo skwerze

w ptaki oprawią

w poranny pośpiech

wieczorne zmęczenie

kilkoma słowami opatrzą

resztę przemilczą

słońcem przeganiane burze

peany na cześć pierwszego śniegu

deszczu strugę

zwyczajne mycie rąk

niezwykle poruszenia przy zetknięciu z pięknem

śmiercią brukowany trakt

i kwiaty które zwiędły

zignorują ich główki

pospuszczane pokornie

choć z wiarą nieugiętą

że nie z żałobą mają do czynienia

nie z przegraną

ale świętem

a ty z kamienną twarzą

odmawiać będziesz pacierzy

i uczuć jakichkolwiek

zwierzeń

choć posłuchałyby chętnie

ptaki wędrowne

głodne twoich ramion i kolan

koty niczyje

spojrzeniem pieszczące

niedomkniętą przestrzeń