Przerw.

Czas nie ma tu nic do rzeczy,

poza kilkoma wskazówkami jak i kiedy przestać.

Lub nie.

Bo przecież nawet widujemy się teraz częściej,

bez udziału woli czy pragnień, wciąż drapiemy ściany

a wszystkie meble pokrywamy zużytym naskórkiem,

jak jaszczurki czy węże.

I tylko wiersze o tobie są coraz krótsze.

Z cyklu: Awokado.

Sierpień, 2022

Komentarze (12)

MartynaM dwa lata temu

Fajny wiersz. Piekna metafora.

Szalej. dwa lata temu

Dziękuję.

IgaIga dwa lata temu

Jakby czegoś zabrakło na końcu... Ale czy nie o brak tutaj chodzi?

Szalej. dwa lata temu

Mówisz, jakbyś nie czytała albo nie rozumiała puenty.

IgaIga dwa lata temu

Szalej. - taaa. Pominęłam jak nic.

Szalej. dwa lata temu

IgaIga No to skoro przeczytałaś, to efekt nagłego urwania w pół zdania nie powinien cię dziwić :)

IgaIga dwa lata temu

Szalej. - A dziwi?

Szalej. dwa lata temu

IgaIga jakby czegoś tutaj zabrakło... Odpowiedź, że chodzi o brak nie odnosi się stricte do faktu, że piszesz sobie tekst na ostatnią stronę, ostatnie osiem stron i nagle myślisz : jebac!

Tak czy inaczej dzięki za czytanie :)

Tjeri dwa lata temu

Hmm...
"Coraz krótsze", bo zrozumienie zamyka się w coraz krótszych frazach (doskonalimy komunikację, która wymaga coraz mniej słów), czy "coraz krótsze", bo coraz mniej dotyka nas problem?
Bardziej z intuicji i znajomości osobowej, niżli interpretacji wiersza, opowiadam się za opcją pierwszą.
Czyli: znamy się coraz lepiej, znamy się tak, że słowa zaczynają być zbędne. Że nawet pozornie znaczą co innego, a my i tak wyciągamy właściwe...
Tak to widzę.

Szalej. dwa lata temu

Cóż. Akurat to drugie. Chociaż bardziej z chcenia, niż faktycznego stanu :)

Tjeri dwa lata temu

Szalej.
Jeśli drugie, to puenta jest jak postanowienie noworoczne ;)

Szalej. dwa lata temu

Tjeri coś w tym rodzaju :)

Przerw.

Komentarze (12)

Napisz komentarz