Przeskok — margines

[Trzymaj nerw w punkcie — dopóki Królowa świeci w rogu.]

Głowa pracuje na ostrzu: myśl startuje, zanim skończę wdech, następna już wchodzi bokiem. Język przykleja się do podniebienia, zęby szukają punktu. Dwa — dwa — cztery. Palec liczy kurz na blacie, wzrok skacze po krawędziach ekranu — odsłonięty nerw. Kursor miga przy polu „wyślij”; nad nim „Królowa” świeci w rogu ekranu, przypięta szpilką. Tętno pod paznokciem podbija obraz; litery puchną, sens się strzępi. Próbuję utrzymać linię — w kark wchodzi szum.

Ząbek szkliwa zahacza, żuchwa zacina się o włos. Ślina robi się metaliczna, światło bieleje o ton. Zmiana toru bez zapowiedzi: kubek, okno, drzwiczki, powrót. Kciuk zawadza o klawisz, znika akapit. Pęd bocznym pasem; zawrotka. Ręka przegina o milimetr, skóra na nadgarstku czuje chłód.

Gaszę wzrok na jednej plamce. Oddech styka się z krawędzią i staje. [Trzymaj.] Chłód blatu trzyma.