Przypadkiem

O zmroku Frangil i Rodelth chwiejnym krokiem wytoczyli się z najbardziej parszywej tawerny po wschodniej stronie miasta. Karczma owa wzbudzała zgorszenie u ogromnej większości mieszkańców stolicy, a i do uszu przyjezdnych docierały pogłoski o szemranej klienteli okupującej przybytek usytuowany tuż przy skraju wewnętrznej fosy. Tawernę omijał więc każdy przy zdrowych zmysłach, z odrobiną przyzwoitości i rozsądku. Żaden z dwójki rzeczonych mężczyzn nie miał jednakowoż najmniejszych zahamowań, przed przekroczeniem zapyziałego progu, ani przed raczeniem się podłej jakości trunkami lejącymi się w melinie mętnymi strumieniami. Wręcz przeciwnie. Uwielbiali to miejsce. Nikt tu nikogo nie oceniał. Nikt nie gardził Frangilem, półkrwi krasnoludem o zbyt dużym nosie i pokaźnym brzuchu. Nikt też nie łypał krzywo na Rodeltha, któremu przytrafiło się być właścicielem wyjątkowo kaprawej facjaty okraszonej odstającymi pypciami. Nikt nie pytał, a pilnował własnych, często brudnych spraw.

 

Mężczyźni przecięli brukowaną uliczkę i wypełniony nieczystościami ściek spływający ku wątpliwym fortyfikacjom, za małym i zbyt kruchym, by ochronić kogokolwiek, mimo że mur okalający miasto zdawał się całkiem wysoki. Tak to już było w małych, zapomnianych przez świat państewkach, że w obronę nie warto było inwestować, bo i po co, skoro kompletnie nikt o nich nie pamiętał. Wsparci o obrośniętą porostami ścianę czyjegoś domu, moczymordy wspięli się po wyszczerbionych stopniach i powłócząc zmiękłymi nogami, dotarli do jedynego w okolicy skwerku, gdzie pożegnawszy się z resztkami przytomności, padli niemal błogo pod gałęziami głogu.

 

Do świata rzeczywistego przywróciło ich dopiero nieznośne dudnienie, jakby wszyscy kamieniarze w mieście, wraz z rodzinami i znajomymi, na hura postanowili wziąć się za łupanie ton opornego materiału.

 

Frangil uchylił ciężkie powieki. Mało nie zachłysnął się własną śliną i byłby przysiągł, że chyba puścił bąka.

 

– Pierony! – wykrztusił, zanosząc się mokrym kaszlem. – Rodel! Miasto sie na zielono paly! Zamek w plomieniach stoi!

 

Przekrzykując dudniące odgłosy i płynące ze wschodu fale podniesionej wrzawy, tarmosił kolegę za utytłany błotem rękaw.

 

– Budź że sie mendo jedna! Spopieli cie rychlo i zbierać nie bedzie czego.

 

Coś łupnęło groźnie tuż za rogiem, wyrzucając w powietrze pióropusz desek. Ziemia zadrżała wrogo pod stopami. Rodelth wciągnął powietrze tak gwałtownie, że aż zaświszczało. Zerwał się do umownego pionu. Nadal dziwnie odchylał się ku lewej i chwiał niczym wierzbowa wić na wietrze, jednak zaczynał rozumować jak należy, a przynajmniej w stopniu adekwatnym do stanu po spożyciu dużych ilości alkoholu. Spojrzał rozbieganymi oczami na pół-krasnoluda.

 

– Rusz no sie. Stolycy trza bronić.

 

Zakomunikował mu ten, już nieco spokojniej, gotów czym prędzej ruszyć ku wrzawie narastającej pod boczną bramą, tuż obok starej, nieużywanej od lat wieży. Pochylony podciągnął kozaki. Wyprostował się. Poprawił pas opinający go pod brzuchem i począł macać dłonią za plecami.

Rodelth patrzył jak na twarz pół-krasnoluda z wolna wypełza panika.

 

– Pierony.

 

Frangil spojrzał na towarzysza z przestrachem.

 

– Chyba żem gdzieś swój topór zapodzial. – Obrócił się niezgrabnie wokół własnej osi. – Gdzie żeśmy szedli?

 

– No jak to gdzie? Schodami przyszliśmy. Innej drogi nie ma.

 

– Myślisz, że tam on je? Myślisz, czy aby mi pod chato Wery nie wyleciol?

 

– Gdzie tam. Taki raban, jak ten kawał żelaza robi, obudziłby pół dzielnicy, gdyby „tak se o” wypadł. Pewnie w tawernie zostawiłeś. Nie pierwszy to zresztą raz.

 

Już mieli wracać do przybytku, już mieli brać się w nieskoordynowany pęd, gdy kaprawe oblicze Rodeltha przyrżnęło w nasiąkniętą popołudniowym deszczem glebę, pociągnięte przez nazbyt rozluźnione ciało niesione siłą bezwładności. Niezguła potknął się o długi, ciężki przedmiot, nie wiedzieć czemu rzucony byle jak w wysoką trawę. Niewidoczny w ciemnościach, niezadbanej zieleni, ukryty w gęstniejącym, gryzącym dymie.

 

– O, pacz! Topór sie znalaz.

 

Frangil aż przyklasnął, odnajdując swoją zgubę.

 

Wobec radości właściciela broni , Rodelth nie mógł się gniewać.

 

Bez niepotrzebnej opieszałości, ruszyli więc ku bramie, dzierżąc wysłużony rynsztunek. Uznali bowiem ów kierunek za najprostszą drogę ku możliwemu starciu z nieznanym wrogiem. Tego właśnie potrzebowali, mordobicia jak w dawnych czasach, kiedy to służyli w armii i co więcej, byli jako tako szanowani.

 

Przedarcie się przez tłum mieszczan, w popłochu goniący ku bezpiecznemu z ich punktu widzenia centrum, wymagało wysiłku godnego przynajmniej ludzi w kwiecie wieku. Podstarzali mężczyźni cierpliwie wymijali biegnące kobiety ciągnące za sobą zasmarkane dzieci i co bardziej tchórzliwych jegomościów sadzących dwa razy większe kroki niż zazwyczaj. Minęli również karczmarza, dźwigającego na dwukołowym wózku zebrany na szybko dobytek. Chyżo przebierali nogami, póki nie dotarli pod bramę. Mur wydawał się nienaruszony, patrząc od podstawy, aż po ozdobny wieniec na jego szczycie, wiele metrów ponad nimi. Za to za murem pokaźna grupa bliżej nieokreślonych osobników z zapałem waliła w bębny i sporadycznie wystrzeliwała ku miastu kule zielonego ognia.

 

Mężczyzn ogarnęły wątpliwości. Po ich stronie, pod bramą było bowiem pusto. Gwardia znajdowała się wysoko w górze, prując do agresora z łuków i kusz.

 

– Rodel, idziem na staro wieże. W tawernie żem slyszal, że majo tam sporo wiekowej broni. Luki i strzaly pewnie tyż.

 

– Chcesz walczyć na dystans? To do ciebie niepodobne.

 

– A mamy inne wyjście? Pewno, że bym chcial się oko w oko z wrogiem zmierzyć... Ale jak sie ni da... – Wzruszył ramionami, zerkając na fortyfikacje. – Przecie nawet nie wiemy kto za bramo stoi. Jak wróg będzie czy albo cztery razy jak ja, tom umarl w butach. Już ni te lata.

 

– Chyba dobrze rzeczesz. – Z niemałym rozczarowaniem ocenił motorykę swoich wątłych ramion, machając długim, wyszczerbionym mieczem.

 

Na szczyt wieży dotarli po trzech krótkich postojach na półpiętrach, wynikłych z kłującego bólu w kościach i jednym kryzysie oddechowym, w którego trakcie Frangil niemal odpłynął. Faktycznie znaleźli trochę broni, pokrytej kożuchem pajęczyn i mysich bobków. Uwagę Rodeltha przykuło jednak dziwne urządzenie ustawione w oknie strzelniczym. Sześcian na ruchomym trójnogu, emitujący pulsujące biało światło. Spod warstwy kurzu, prześwitywały fragmenty nieznanego pisma i tajemnicze symbole. Rodelth nie potrafił się oprzeć, by nie dotknąć zagadkowego przedmiotu. Miast jednak podejść ostrożnie i oprzeć na nim palce, nieuważnie zapętlił stopę w zwój porzuconych lin, popychając świecącą kostkę ku zewnętrzu. Obiekt jego zainteresowania przechylił się i wypadł w ciemność.

 

– Oj – jęknął i zaraz upadł na posadzkę, gdyż wieża zadrżała w posadach, a huk był tak przejmujący, że w uszach zadzwoniło mu tysiące dzwonów.

 

Białe światło oślepiło mężczyzn, wkradło się w każdy, najdrobniejszy zakamarek pomieszczenia, zalało miasto. Huczało, trzęsło, powietrze zapiekło, kurz i dym drażnił oczy, docierał głęboko do płuc.

 

Unosząc się z ziemi, jak się zdaje po chwili nieprzytomności, kaszląc, chrząkając i plując, Frangil wyciągnął ku równie otępiałemu towarzyszowi serdelkowaty palec.

 

– Jakie kurla, oj?! – zapytał, nadal mając w głowie durną reakcję kompana. – Pozabijać nas chcesz?! Co żeś niezgulo narobil?!

 

– Przecież, że niechcący... – Poskarżył się Rodelth grzebiąc sobie w uchu. – Potknąłem się i samo się popchło. Co miałem zrobić?

 

– Po co w ogle pchasz paluchy dzie nie wolno?! Gupiś czy jak? – Frangil zdenerwowany wyjrzał za okno. Kurz ograniczał widoczność co najwyżej do wyciągniętej dłoni. Zrobiło się cicho, jak makiem zasiał, nie licząc niekończącej się paniki w mieście za ich plecami. – Ryplo jak ta lala – ocenił fachowo. – Chyba żeś zmiót calo orkiestre. – W zamyśleniu podrapał się po łysiejącej głowie. – Ale nie myśle, żeby to nasi. Nasi tak nie grajo i ognia zielonego też nie majo.

 

Rodelth już miał odpowiadać, gdy do pomieszczenia wtargnęło kilku uzbrojonych, zdyszanych wojów.

 

– Który uruchomił artefakt? – rzucił ostro jeden z nich.

 

Umorusani bukietem śmiecia unoszącego się w powietrzu, wskazali jeden na drugiego.

 

– Cóż... – Wojak w zamyśleniu pogładzi się po brodzie. – Mógłbym poczekać, aż ustalicie wspólną wersję. Jednak czas mnie nagli. Pozostaje mi więc podziękować wam obu za uratowanie miasta. Nie mam pojęcia skąd wzięliście taką broń, ani jak ją uruchomiliście, jednak zmiecenie w pył armii orków... i to za jednym zamachem – Musiał na moment przerwać, żeby zwizualizować sobie zajście. – winno być sowicie nagrodzone. Korona jest waszym dłużnikiem panowie.

 

Skłonił się z wdzięcznością i uznaniem, a niespodziani obrońcy królestwa odwzajemnili grzeczność, uśmiechając się do niego w szczerbatym uśmiechu ludzi, których przypadek i niepojęty fart, zaprowadził na sam szczyt.

Średnia ocena: 5.0  Głosów: 2

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (4)

  • Bajkopisarz 08.10.2020
    „Karczma owa wzbudzała zgorszenie u ogromnej większości mieszkańców stolicy, a i do uszu przyjezdnych docierały pogłoski o szemranej klienteli okupującej przybytek usytuowany tuż przy skraju wewnętrznej fosy.”
    Przegadane. Dla przykładu:
    Usytuowany tuż przy skraju wewnętrznej fosy przybytek, samymi tylko pogłoskami o szemranej klienteli, wzbudzał zgorszenie zarówno u mieszkańców stolicy jak i przyjezdnych.
    I nie musisz szukać kolejnego synonimu dla gospody ?
    „fortyfikacjom, za małym i zbyt kruchym,”
    Sugestia: fortyfikacjom, zbyt małym i kruchym,
    A to dlatego, ze „za małym” nasuwa skojarzenie: za małym sklepikiem stało drzewo.
    „Wsparci o obrośniętą porostami ścianę czyjegoś domu, moczymordy wspięli się”
    Jeśli byli wsparci o ścianę, to nie mogli jednocześnie się wspiąć. Tryby nie współgrają. Raczej: Posiłkując się obrośniętą (…) weszli …(żeby ubić się)
    „rozluźnione ciało niesione siłą bezwładności.”
    Szyk: rozluźnione, niesione siłą bezwładności, ciało.
    „Rodel, idziem na starą wieżę.”
    Frangil nie używa ą i ę, więc konsekwentnie i tutaj ich być nie powinno
    „chcial się oko w oko z wrogiem zmierzyć... Ale jak się ni da...”
    j.w.
    „kostkę ku zewnętrzu.”
    Na zewnątrz. Ku wnętrzu ok., ale ku zewnętrzu brzmi co najmniej dziwacznie.
    „sardelowaty palec.”
    Celowo: sardelowaty? ? Jeśli tak, to kapelusik z głowy ?
    „Zrobiło się cicho, jak makiem zasiał, nie licząc niekończącej się paniki”
    Wykluczające się porównanie. Albo cicho albo jednak coś słychać. Raczej: nie było słychać nic, prócz…

    Historyjka prosta jak drut, ale dzięki dodaniu tych wszystkich szczegółów i opisów czytało się zupełnie przyjemnie. Do oklepanych nawet historii zawsze można dodać jakiś smaczek i wyjdzie całkiem strawne danie, co jak widzę skutecznie czynisz.
    Zacne opowiadanie.
  • P.J.Otter 08.10.2020
    „Karczma owa wzbudzała zgorszenie u ogromnej większości mieszkańców stolicy, a i do uszu przyjezdnych docierały pogłoski o szemranej klienteli okupującej przybytek usytuowany tuż przy skraju wewnętrznej fosy.” Oj, ale ja bardzo lubię to zdanie... Mogę zmienić wiele, ale tego nie ruszę. Przepraszam ;)

    Zarówno to
    („fortyfikacjom, za małym i zbyt kruchym,”
    Sugestia: fortyfikacjom, zbyt małym i kruchym,)
    jak i to
    („rozluźnione ciało niesione siłą bezwładności.”
    Szyk: rozluźnione, niesione siłą bezwładności, ciało.)
    Pełna zgoda.

    „sardelowaty palec.”
    Celowo: sardelowaty? ? Jeśli tak, to kapelusik z głowy ?
    - Miało być serdelkowaty! Nie wiem skąd mi się ta sardela wzieła. ;D Poprawiam natychmiast.

    Dialogi będę musiała poprawić, bo faktycznie człowiek automatycznie dodaje wszędzie te ą, ę

    Dzięki wielkie za komentarz. :)
  • Bajkopisarz 09.10.2020
    Wszelkie uwagi są tylko sugestiami, to autorka decyduje, jakiś środków ekspresji chce użyć ;) Mogę tylko zwracać uwagę, gdzie mnie, jako czytelnikowi, coś zazgrzytało.
    Ale sardelowaty zostaw! Właśnie lepiej pasuje niż oklepany serdelkowaty. Byłem tylko ciekawe czy to celowo, czy przypadkiem tak fajnie wyszło.
  • Baba Szora 16.10.2020
    Problem chyba w tym, że każdemu podoba się coś innego :-) Dla mnie np 'serdelowaty paluch' brzmi super, tak samo jak opis karczmy. Ma smaczek i od razu człowiekowi pojawia się uśmiech na twarzy - kojarzy się z takim gawędzeniem przy piwku/ognisku.
    A jeśli miałabym się czegokolwiek 'czepić' - to dopracowałabym jeszcze troszke język wypowiedzi bohaterow - teraz wypowiadają się czasami nawet gramatycznie/współczesnie :-)

    np:
    "Budź że sie mendo jedna! Spopieli cie rychlo i zbierać nie bedzie czego" - zamieniłabym 'zbierac' na 'zbirac', ;czego' na 'cego'
    " No jak to gdzie? Schodami przyszliśmy. Innej drogi nie ma." - zamieniłabym przyszliśmy na przyszlim, gdzie na dzie, nie ma na ni ma,
    "Potknąłem się i samo się popchło. Co miałem zrobić?" - zamieniłabym "Potknął żem się i samo się popchło. Co żem miał cynić?"

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania