Przypowieść nie z Biblii

Dawno temu żył sobie pewien bardzo bogaty mężczyzna o imieniu Klarus. Był na bardzo wysokim stanowisku i każdy musiał wykonywać jego polecenia. Pewnego dnia jeden z najbliższych doradców Klarusa przyprowadził do jego domu ubranego w pomięte i nieco brudne rzeczy mężczyznę i powiedział:

- Panie, oto nowy służący dla ciebie. Zrobisz z nim, co chcesz.

Klarus popatrzył na biednego człowieka, trzymanego przez grupę swoich roześmianych podwładnych i spytał:

- Dlaczego szydzicie z niego?

- On jest niczym, panie - odparł jego najwierniejszy doradca. - To tylko niewolnik, nie ma żadnych praw. To rzecz, nie człowiek, nie jest godzien nawet patrzeć w twe piękne oczy.

Klarus kazał zostawić służącego. Wskazano mu jego pokoik w stajni i obowiązki.

Pewnego dnia służący przyniósł swemu panu śniadanie. Klarus spytał go:

- Jak masz na imię?

- Nie mam imienia, panie.

- A jak cię zwą?

- Wołają na mnie Senki. To po węgiersku znaczy nikt.

Klarus oburzył się na te słowa.

- Nie zgadzam się na to. Od dzisiaj twoje imię brzmi Vidam. Po węgiersku znaczy to radosny.

Służący skłonił się z szacunkiem, a po jego wychudłych policzkach spływały łzy.

- Mój panie! Kim jesteś, żeby mi imię dawać? Jestem nikim...

- Jestem człowiekiem. Tak, jak ty.

Służący odszedł, zalewając się łzami. Gdy go zobaczył najbliższy doradca Klarusa, kazał go obić i sam zadał mu parę ciosów.

Gdy pan wyszedł na spacer, ujrzał pobitego i gniew w nim zawrzał. Kazał zebrać się całej swej służbie w ogrodzie. Gdy już każdy przyszedł, Klarus postawił obok siebie obitego służącego. Zewsząd odezwały się szyderstwa i śmiechy.

- Jak śmiesz stać tak blisko pana? - zawołał zdenerwowany doradca Klarusa.

Pan przemówił:

- Posłuchajcie! Od dziś ten służący ma na imię Vidam. Każę obić każdego, kto inaczej na niego powie. I nie zgadzam się na takie traktowanie. Jak śmiecie? Szydzić z biednego człowieka? Bić go?

- To nie człowiek, panie - odezwał się doradca.

- Vidam jest człowiekiem. Równym mi.

Zapadła cisza, a zszokowani ludzie mówili między sobą, że Klarus oszalał. Służący równy wielkiemu i czcigodnemu panu?

- Ależ, Klarusie, raczysz żartować? - spytał zdumiony doradca.

- To nie żarty. Vidamie, dla nich i dla świata jesteś nikim, dla mnie jesteś kimś i całym światem właśnie. Nigdzie nie ma tyle miłości, szacunku i poświęcenia, co w sercu biednego służącego. Któremu przez całe życie wmawiano, że jego życie nie ma sensu. Że jest nikim. A właściwie niczym, bo żaden z was Vidama nie traktuje jak człowieka.

- Panie mój...

Vidam rzucił się do stóp Klarusa, ale ten podniósł go i rzekł:

- Co robisz? Nie jestem Bogiem, mnie po stopach całować człowiek nie może, bo ja człowiekiem też jestem.

Więc Vidam zaczął dłonie pana okrywać pocałunkami, ale ten wyrwał ręce i powiedział:

- Nie całuj mnie po rękach, bo jestem równy tobie.

Wtedy rzucił się Vidam panu na szyję i całował go, dziękując.

- Panie, nic piękniejszego służący nie może usłyszeć.

- A co takiego powiedziałem?

- Że jestem kimś.

Wzruszony Klarus kazał natychmiast odziać Vidama w czyste, kosztowne i piękne szaty, nakarmić go i przydzielić najbardziej luksusowy pokój. Wreszcie rzekł:

- Zapowiadam, że jeśli ktokolwiek skrzywdzi mojego Vidama w jakikolwiek sposób, ja każę go tak samo skrzywdzić. Co zrobicie jemu, to mnie zrobicie. Kto go uderzy, sam obity będzie, a kto go obrazi, pożegna się z moim domem raz na zawsze. Vidam jest moim osobistym służącym i nie pozwolę go traktować jak śmiecia, bo nie jest nim.

Tak Vidam stał się najważniejszym człowiekiem w domu Klarusa, zyskał imię i poczuł, że jego życie ma sens. A Klarus zdobył najlepszego przyjaciela. Cieszył się wśród ludzi ogromnym szacunkiem i uznaniem.