Przypowieść o olbrzymach i karłach

Był sobie raz olbrzymów, wielkich jak góry

Ich ogromne zamki ozdabiały kolosalne mury

Był to lud najsilniejszy, jakiego widział świat

Nie śmiał ich zaatakować żaden chwat

Pewnego dnia do olbrzymów przybyły karły

Jak się okazało, schronienia one szukały

Były prześladywane przez ludy świata

Nie przyjęła ich dotąd cywilizacja żadna

Olbrzymy z chęcią udzieliły im schronienia

Oddały dużą część jedzenia

Wiktu i opierunku użyczyły

Osobiście nie znam nikogo kto był jak one miły

Aż pewnego dnia trolle wywołały wojnę olbrzymom

Jak nietrudno się domyślić, poniosły klęskę z goryczą

Kraj olbrzymów był jak się okazało bardzo zniszczony

Dlatego trolle musiały wypłacić za szkody pieniądz słony

Było to kilkaset sztuk złota i srebra

Tak wiele, że dziesięciu wołom unieść się nie da

Ale za to udało się komu? Skrzatom!

Kurduple skradły cały skarb i wywzioły daleko

Gdzie? Do pustkowia białego jak mleko

Hen na końcu globu.

I co olbrzymy z tej gościny miały?

Na co ta uczciwość im się zdała?

Strata ich była niemała