Psychoza

Jurek jechał wyboistą, wiejską drogą czerwonym rowerem. Było lipcowe popołudnie 2003 roku. Głowa pękała mu od urojeniowych myśli. Ale czy wszystko, co działo się w jego umyśle było urojeniem? Ciężki temat. Wiele razy w swoim życiu słyszał, że myślenie nie boli. Nie była to prawda. Myślenie bolało wyjątkowo mocno. Niszczyło nie tylko jego psychikę. Schudł. Jechał przed siebie ze średnią prędkością. Na skraju lasu zauważył stado saren. Płochliwe, sympatyczne zwierzęta wyczuły jego obecność. W jednej chwili zerwały się w popłochu. Na uszach miał muzykę Pani Tori Amos. Owe dźwięki pasowały do zaistniałej sytuacji. Podróż przez wieś, łąki i las. Gdy jechał leśną ścieżką jego uwagę przykuł czarny kształt pośród gęsto rosnących, młodych drzew. Zatrzymał się i zsiadł z roweru. Sprawdził, czym ów kształt jest. To był martwy pies, podziurawiony śrutem. Z pewnością to sprawka leśniczego. Jurek nie poczuł prawie nic. Męczyły go natrętne myśli o innym miejscu. Gdy dojechał do leśniczówki stwierdził, że czas zawrócić. Tak też zrobił. Powrotną drogą poczuł pewien niepokój. Uznał, że w drzewach jest ktoś lub coś, co go obserwuje. Myślał o leśnych duchach. Lęk był na tyle silny, iż przyspieszył, aby jak najszybciej wyjechać z lasu. Spokój odzyskał dopiero na wsi, przejeżdżając obok wiejskich zabudowań. Rowerowe wycieczki powtarzały się dość często, ale już nigdy nie pojechał sam do lasu. Coś tam się czaiło. Jakieś istoty nie z tego świata. Może polegli żołnierze. Druga Wojna Światowa naznaczyła tę ziemię krwią, śmiercią i cierpieniem. Nie tylko jego spotkało cierpienie w tym miejscu.